εκείνο που σ’ εμένα
συγκινούσε
—και συγκινεί πάντοτε—
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Αβραάμ Λίνκολν
μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα
σε μίαν οποιανδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου
σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
—δεν διέκρινα καλά πάν’ απ’ το βάθρον—
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ’ αναμμένα κάρβουνα
περίμενα να νυχτώσει καλά
κι όταν πλησίασα
να δω
διεπίστωσα
—με τι χαρά—
ότι δεν ήταν τίποτ’ άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π’ αγαπώ
που
ελάμπανε
μέσ’ στο
σκοτάδι
Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα, τόμος Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1977
