Η Θεσσαλονίκη ανοίγεται στο μέλλον

—της Μαρίας Κατσουνάκη—

Μόνο όποιος έχει διασχίσει την Ιστικλάλ στην Κωνσταντινούπολη θα μπορούσε να βρει αναλογία με αυτό που συνέβαινε στις κεντρικές αρτηρίες και στο παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης την περασμένη Κυριακή, με τα καταστήματα ανοιχτά. Μια συμπαγής ανθρωποθάλασσα στο σχήμα της πόλης.

Ομως δεν είναι η απόφαση για το «άνοιγμα των καταστημάτων» το θέμα του σχολίου. Γιατί το κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι πυκνοκατοικημένο και γεμάτο ζωή όλες τις ημέρες της εβδομάδος. Οι ξένοι επισκέπτες του 54ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου προσπαθούν να χωρέσουν στην εικόνα που βλέπουν τις περιγραφές για την ελληνική κρίση και δυσκολεύονται. Ξεναγούνται στο παρελθόν της πόλης, περιδιαβάζουν το παρόν της, συναντούν ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες (όπως τον δήμαρχο της πόλης ή τον διευθυντή του Φεστιβάλ), ακούνε γύρω τους όλες τις γλώσσες των Βαλκανίων (οι τουρίστες από την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τα Σκόπια κ.α. έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά), έρχονται, γενικώς, αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που μόνο κοινωνία σε κρίση δεν προδίδει.

Η Θεσσαλονίκη ανοίγεται στο μέλλον. Λιγότερο εσωστρεφής, συνδέεται με το πολυπολιτισμικό παρελθόν της, χωρίς να εμποδίζεται από ανθρώπους που την έστρεφαν σε μια κατεύθυνση ασφυκτικά εθνοκεντρική, απωθητικά διαπλεκόμενη. Εφυγαν από το προσκήνιο ο Παπαγεωργόπουλος και ο Ψωμιάδης, που, όπως χαρακτηριστικά μου είπε ενεργός πολίτης της Θεσσαλονίκης, «έβαζαν τον μηχανισμό να δουλεύει γι’ αυτούς. Τώρα ο μηχανισμός δουλεύει για τους δημότες». Και είναι σαν να έχει απαλλαγεί η πόλη από μια βαριά και δυσοίωνη σκιά. Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν κολακεύει τα συντηρητικά ένστικτά της. Το αντίθετο.

Φέτος, σε σύγκριση με το ίδιο περσινό διάστημα (τη φεστιβαλική περίοδο) η Θεσσαλονίκη μοιάζει πιο φωτεινή, πιο σύγχρονη, πιο έτοιμη και αποφασισμένη να υποδεχτεί την επόμενη μέρα. Οι παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής ενισχύουν την αυτοπεποίθησή της, τη σπρώχνουν να ξεφοβηθεί. Δεν ξέρω αν βοηθάει το γεγονός ότι ο νέος δήμαρχος κυκλοφορεί με τα πόδια στην πόλη, σταματά και συζητάει με τους κατοίκους, ακούει από τα πιο εξωφρενικά έως τα πιο σοβαρά και απαντάει, δεν διστάζει ακόμα και να απειλήσει, όταν βλέπει ότι κάποιοι αδιαφορούν για τους κανόνες. Συγκρούεται με την αυθαιρεσία, με όλους όσοι αποστρέφονται τις αλλαγές που δεν μπορούν να ελέγξουν… Μπορεί να βοηθάει, μπορεί και όχι. Οταν όμως κανείς τον παρακολουθεί στην καθημερινή βόλτα του στο κέντρο της πόλης, διαπιστώνει ότι η συνήθεια αυτή είναι κάτι περισσότερο από μια επικοινωνιακή ανάγκη. Είναι μια προσωπική ανάγκη.

Αντιπαραβάλλοντας κανείς το κέντρο της Αθήνας με αυτό της Θεσσαλονίκης, τώρα, με τα δεδομένα της οικονομικής κρίσης (άδικο και λανθασμένο ίσως, αλλά αναπόφευκτο) αντιλαμβάνεται πόσο αδικημένη είναι η πρωτεύουσα, πόσο πολλαπλασιάζεται η δύσκολη και αρνητική όψη, εγκλωβισμένη στην ερήμωση και τα ανθρώπινα ράκη.

Η Θεσσαλονίκη περνάει σιγά σιγά σε μιαν άλλη εποχή, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα. Μπορεί να μην είναι ευκολότερη. Είναι όμως καλύτερη.

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste