Μήνας: Ιανουαρίου 2014

Ρετρό #36 – Κλουβί για μωρά

baby cage

Δεκαετία του 1930, Λονδίνο. Βλέπουμε εδώ την εφαρμογή μιας επινόησης που διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της χειρότερης και πιο παράλογης εφεύρεσης όλων των εποχών —τουλάχιστον στην κατηγορία «για το παιδί». Ανήκει στην Αμερικάνα Emma Read στην οποία φάνηκε τόσο ιδιοφυής και καλαίσθητη η σύλληψή της που σκέφτησε «κάτσε να την καπαρώσω να μη μου την πάρει κανείς και έχουμε άλλα», και έσπευσε να καταθέσει αίτηση για να κατοχυρώσει την πατέντα στις 19 Ιουλίου 1922 (η οποία εγκρίθηκε στις 13 Μαρτίου 1923). Το όνομα της εφεύρεσης ήταν Φορητό Κλουβί για Μωρά (Portable Baby Cage) και επρόκειτο για αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία και το οποίο ενέπνευσε τον δήμαρχο του λονδρέζικου East Poplar σε τέτοιο βαθμό ώστε, μια δεκαετία αργότερα, φρόντισε να εγκατασταθεί πιλοτικά σε αρκετά σπίτια δημοτών του. Το σκεπτικό ήταν πως όσοι έμεναν σε πολυκατοικίες θα είχαν τη δυνατότητα να βγάζουν τα παιδιά στον καθαρό αέρα και τον ήλιο ενώ ταυτόχρονα θα εξοικονομούσαν και πολύτιμο χώρο μέσα στο διαμέρισμα. (Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ο ταλανισμένος αυτός δήμος καταργήθηκε το 1965). Βέβαια, να αναφέρουμε εδώ πως στα σχέδια για την πατέντα το κλουβί έχει σκέπαστρο για να προστατεύει το μωρό από το χιόνι και τη βροχή. Φαίνεται, ο κύριος δήμαρχος ή ήταν τσιγκούνης ή ποντάριζε στο εύκρατο κλίμα του Λονδίνου.

—Πηγή: @HistoricalPics. Επιλογή φωτογραφίας / κείμενο: Μαρία Τσάκος—

Ο φωτογράφος ως σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας. Φωτογραφίες —αστείες, περίεργες, σπάνιες, νοσταλγικές— που αποκαλύπτουν ή υπενθυμίζουν πώς ήταν κάποτε ο κόσμος. Κάθε Τρίτη και Παρασκευή στο dim/art.

* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Vintage < Αφιερώματα

Το dim/art στο facebook
Το dim/art στο facebook

Advertisements

Άγνωστα ποιήματα της Σαπφούς

—του Tim Whitmarsh, καθηγητή Αρχαίας Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για την Huffington Post. Προσαρμογή για το dim/art: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου—

Ο κόσμος της κλασικής φιλολογίας είναι ενθουσιασμένος: o καθηγητής Dirk Obbink του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης μόλις δημοσίευσε μια πρώτη εκδοχή δύο αγνώστων μέχρι σήμερα ποιημάτων της Σαπφούς.

Ο Obbink είναι ο επικεφαλής του τομέα παπυρολογίας της Οξφόρδης, στον οποίο οφείλεται η έκδοση των πάμπολλων αρχαίων κειμένων που βρέθηκαν στον Οξύρυγχο της νότιας Αιγύπτου, σε μια χωματερή. Τον θησαυρό αυτόν είχαν ανακαλύψει οι Bernard Grenfell και Arthur Hunt το 1896. Υπάρχει ακόμα πολύ υλικό που δεν έχει μελετηθεί, συνεπώς και πιθανότητες να ανευρεθούν νέα κείμενα.

Η καινούργια Σαπφώ δεν προέρχεται, τουλάχιστον άμεσα, από το θησαυρό του Οξυρύγχου. Ο πάπυρος ανήκει σε έναν ανώνυμο ιδιώτη-συλλέκτη από το Λονδίνο, και δεν είναι σαφές πώς περιήλθε στην κατοχή του. Και πρόκειται για κομμάτι εκπληκτικό. Οι πάπυροι είναι συνήθως κατεστραμμένοι ακριβώς στα σημεία που δεν θέλεις να είναι, και διάτρητοι. Πολύ συχνά, το μόνο που έχει απομείνει επάνω τους είναι ελάχιστα αποσπάσματα, ικανά να σε τρελάνουν. Ο πάπυρος της Σαπφούς όμως μας χαρίζει ένα ολόκληρο ποίημα σχεδόν ακέραιο, παρόλο που η αρχή του έχει, δυστυχώς, χαθεί. Περιέχει επίσης και μερικές αράδες από ένα δεύτερο ποίημα.

Η Σαπφώ έζησε στη Λέσβο τον 6ο αιώνα π.Χ. και έγραψε λυρικά ποιήματα με έντονα προσωπικό χαρακτήρα στην αιολική διάλεκτο. Παρ’ όλο που στον πάπυρο δεν αναφέρεται το όνομα της ποιήτριας, τα ποιήματα είναι αναμφίβολα δικά της. Η διάλεκτος από μόνη της, βέβαια, δεν αποτελεί επαρκή εγγύηση, αφού την ίδια περίοδο στη Λέσβο υπήρξε και ο Αλκαίος. Το συγκεκριμένο μέτρο όμως είναι εκείνο που προτιμούσε η Σαπφώ. Αλλά το πιο κρίσιμο στοιχείο είναι η αναφορά, στον πρώτο από τους στίχους που έχουν διασωθεί, σε κάποιον ονόματι Χάραξο. Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς (ο Ηρόδοτος και ο Οβίδιος) μας λένε ότι η Σαπφώ είχε έναν αδερφό που ονομαζόταν έτσι, ήταν έμπορος και η Σαπφώ τον μάλωνε σε κάποιο της ποίημα. Ωστόσο, μέχρι τη δημοσίευση αυτού του παπύρου, το όνομα του Χάραξου δεν είχε εμφανιστεί σε κανένα από τα σωζόμενα ποιήματά της.

Η Σαπφώ είναι κατεξοχήν ποιήτρια του έρωτα· το νέο ποίημα, όμως, παρ’ όλο που εμπεριέχει τα γνωστά θέματα της νοσταλγίας και των έντονων διαπροσωπικών σχέσεων, μιλά μάλλον για την οικογένεια. (Αντιθέτως, το απόσπασμα του ποιήματος που σώζεται κάτω από το πρώτο είναι σίγουρα ερωτικό, καθώς κάνει έκκληση στη «δέσποινα Αφροδίτη».) Το ποίημα απευθύνεται σε έναν στενό συγγενή, αδελφό ή γονιό, και μιλά για την αγωνία τους σχετικά με τη μοίρα του Χάραξου, που ταξιδεύει στις θάλασσες αναζητώντας αγαθά για εμπόριο. Το κυρίαρχο μοτίβο είναι η γνώριμη αρχαιοελληνική ιδέα ότι οι θνητοί δεν έχουν έλεγχο της μοίρας τους και καλά θα έκαναν να αφήνουν την τύχη των υποθέσεών τους στα χέρια των θεών· αλλά το «κήρυγμα» είναι γραμμένο επί τούτου έτσι ώστε να μοιάζει κούφιο, αφού και το ίδιο το πρόσωπο που γράφει νιώθει την ίδια ανησυχία και εκνευρισμό όπως και ο καθένας. Ο Λάριχος, στην τελευταία στροφή, είναι ένας μικρότερος αδελφός. Το ποίημα προβάλλει ζωντανά την αλληλοεξάρτηση και τους ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.

Sappho 02

…Εσύ όμως όλο φλυαρείς πως έρχεται ο Χάραξος,

Με το καράβι του φορτωμένο αγαθά. Αυτό όμως, νομίζω, μόνον ο Δίας
Το ξέρει, και όλοι οι θεοί· αλλά εσύ καλύτερα
Να μην κάνεις τέτοιες σκέψεις,

Στείλε με μόνο και διάταξέ με
Να προσφέρω προσευχές πολλές στη Βασίλισσα Ήρα
Να φτάσει εδώ ο Χάραξος με
Το καράβι του ακέραιο

Και να μας βρει ασφαλείς. Όλα τ’ άλλα,
Ας τα αφήσουμε εντελώς στα χέρια των ανώτερων δυνάμεων·
Γιατί περίοδοι γαλήνης έρχονται αμέσως μετά
Από μεγάλες θύελλες.

Εκείνοι που ο βασιλιάς του Ολύμπου επιθυμεί
Η μοίρα τους από τα βάσανα να μεταβληθεί
Σε […] είναι ευλογημένοι
Και ασύγκριτα τυχεροί.

Όσο για μας, εάν ο Λάριχος […] το κεφάλι του
Και γίνει κάποτε άντρας,
Τότε από τις τόσες απελπισίες
Γρήγορα θα απαλλαγούμε.

[Με βάση την αγγλική μετάφραση του Tim Whitmarsh]

Sappho 01

Greek-Sappho-papyrus

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Πολιτιστική κληρονομιά

Το dim/art στο facebook
Το dim/art στο facebook

Ο Τζήμερος, ο Μήτρογλου κι ο Μαρξ

pipa

Ο Τζήμερος, ο Μήτρογλου κι ο Μαρξ — πώς λέμε «ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς…» Εδώ είναι ποστ μόντερνιζμ, δεν είναι παίξε-γέλασε. Η στήλη Αυτό δεν είναι πίπα αναδημοσιεύει τη μαρξιστική θεωρία διά χειρός Θάνου Τζήμερου σε δύο απλές παραγράφους, βασισμένες στο παράδειγμα της μεταγραφής Μήτρογλου στη Φούλαμ. Τι χρειαζότανε κοτζάμ Κεφάλαιο, ολόκληρο τούβλο, και βγάζαμε τα ματάκια μας; Επιτέλους, ο Θάνος ο Τζήμερος βάζει αυτόν τον τεμπελχανά τον Μαρξ στη θέση του. Του αφιερώνουμε το κάτωθι τετράστιχο:

Ο Θάνος αποδόμησε τον Μαρξ
που είμαι εκ της σαρκός του σαρξ.
Πήγε κι ο Μήτρογλου στη Φούλαμ
κι έμεινα μόνος, αδερφούλα μ’…

THANOS COVER αντίγραφο

Μαρξιστική θεωρία

—του Θάνου Τζήμερου—

15 εκατομμύρια δίνει η Φούλαμ για τον Μήτρογλου. Ερώτηση προς μαρξιστές: ο Μήτρογλου είναι ένας εργαζόμενος έστω και υψηλά αμειβόμενος. Η Φούλαμ είναι η εργοδοσία, δηλαδή το κεφάλαιο. Πώς εκμεταλλεύεται την υπεραξία του Μήτρογλου; Ποια είναι ακριβώς η αξία του; Όσο διάστημα έμεινε στον Ολυμπιακό, ήταν ο Ολυμπιακός που εκμεταλλεύτηκε την υπεραξία του ή ο Μήτρογλου που εκμεταλλεύτηκε την υπεραξία του Ολυμπιακού που του έδωσε τη δυνατότητα μετά από δυο χρόνια αναπληρωματικός να παίξει στη βασική ενδεκάδα, να βγει στην Ευρώπη, και να τον προσέξουν οι Άγγλοι;

Υ.Γ. Η μαρξιστική θεωρία βασίζεται σε μία ανύπαρκτη έννοια: της υπεραξίας. Για να ορίσεις, όμως, την υπεραξία πρέπει πρώτα να ορίσεις την αξία. Ο τρόπος που επιχειρεί ο Μαρξ στο Κεφάλαιο να ορίσει την έννοια της αξίας είναι παιδαριώδης. Δεν στέκει σε καμία κριτική, ακόμα κι όταν αναφερόμαστε στις εργασιακές συνθήκες της εποχής του, πόσω δε μάλλον στις σημερινές. Είναι απίστευτο ότι σ’ ολόκληρο τον 20ο αιώνα, η ανθρωπότητα ταλανίστηκε και έφτασε στα όρια της αυτοεξολόθρευσης για μια νεύρωση ενός εξαθλιωμένου τεμπελχανά. Ο Μαρξ δεν εργάστηκε ποτέ, κι όταν πολύ γρήγορα έφαγε τα λεφτά της βαρώνης γυναίκας του, οδήγησε όλη την οικογένειά του στην απόλυτη μιζέρια: ζούσε με δανεικά και του είχαν κατασχέσει μέχρι και τα έπιπλα του σπιτιού του. Τέσσερα παιδιά του πέθαναν πριν από αυτόν και δύο κόρες που έζησαν μετά αυτοκτόνησαν.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Αυτό δεν είναι πίπα

Το dim/art στο facebook
Το dim/art στο facebook

Διαθέσιμο στο διαδίκτυο το αρχείο της Δημόσιας Τηλεόρασης

Η ραδιοτηλεοπτική κληρονομιά είναι ξανά διαθέσιμη σε όλους τους πολίτες, μέσα από την ιστοσελίδα www.hprt-archives.gr. Μέσα από χιλιάδες ψηφιοποιημένες εγγραφές ευρείας θεματολογίας και με πλήρη τεκμηρίωση, το αρχείο της Δημόσιας Τηλεόρασης καταγράφει την ιστορία και την εξέλιξη του μέσου από τα πρώτα βήματά του στα τέλη της δεκαετίας του ’60 έως σήμερα, με το βλέμμα στραμμένο στην τεχνολογία του μέλλοντος.

Με σκοπό τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης μας

Πρόκειται για το πλουσιότερο αρχείο της χώρας, που διασώζει και διαχέει τη ραδιοτηλεοπτική μας κληρονομιά προς όλη την κοινωνία, χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς, με σκοπό τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης μας.

ert archive 02

Στην ιστοσελίδα του αρχείου είναι διαθέσιμες τεκμηριωμένες εκπομπές, ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ κ.α., πολύτιμα ηχητικά τεκμήρια από το αρχείο της ραδιοφωνίας, καθώς και φωτογραφικό υλικό από τα αρχεία Πουλίδη και Σαρρηκώστα, που καταγράφουν τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Σε ανοιχτό αρχείο, θα διατίθεται το σύνολο των μεταδεδομένων (metadata) που αφορούν περίπου 450.000 τεκμήρια του αρχείου ειδήσεων και των ταινιοθηκών τηλεόρασης και ραδιοφώνου.

Εκπαιδευτική εφαρμογή

Επίσης, μέσα από την ιστοσελίδα, είναι διαθέσιμη η εκπαιδευτική εφαρμογή «Το Αρχείο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης πάει… σχολείο» στο οποίο έχουν αντιστοιχηθεί οπτικοακουστικά αρχειακά τεκμήρια με σχολικά βιβλία, δίνοντας την ευκαιρία στους μαθητές να έχουν στη διάθεσή τους επιπλέον χρηστικά μαθησιακά εργαλεία, σχετικά με συγκεκριμένα γνωστικά πεδία.

Το έργο της ψηφιοποίησης των αρχείων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ξεκίνησε πιλοτικά από την ΕΡΤ με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (80% χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και 20% από εθνικούς πόρους).

ert archive 03

 

Πηγή: Ναυτεμπορική

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Πολιτιστική κληρονομιά

Το dim/art στο facebook
Το dim/art στο facebook

The Parisianer

parisianercover1Ένα φανταστικό περιοδικό με φανταστικά εξώφυλλα.

─Της Μυρσίνης Λιοναράκη─

Βαρέθηκαν οι παριζιάνοι να θαυμάζουν χρόνια τώρα τα διάσημα εξώφυλλα του New Yorker και είπαν να φτιάξουν το δικό τους περιοδικό, ή έστω τα δικά τους εξώφυλλα. Πρώτη φορά ένα φανταστικό περιοδικό, δηλαδή ανύπαρκτο, κάνει τέτοιο ντόρο διαθέτοντας αποκλειστικά και μόνο εξώφυλλα!

Ο τίτλος ευφάνταστος κλεμμένος αλλά και μοναδικός: The Parisianer. Μία ομάδα γάλλων καλλιτεχνών, λοιπόν, πέρσι τέτοια εποχή είχε την ιδέα και άρχισε να την λανσάρει σε φίλους και γνωστούς. Θα βάλουμε όλοι, είπαν, τα δυνατά μας και θα δημιουργήσουμε μία εικόνα όλο Παρίσι έχοντας τα εξώφυλλα του New Yorker στο μυαλό.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Για να προβάλουν τα πρωτότυπα αυτά έργα στήθηκε και μία ιστοσελίδα που κάθε εβδομάδα φιλοξενεί και ένα νέο εξώφυλλο σε μία εμπνευσμένη φωτογραφία. Αφού συγκεντρώθηκαν καμιά εκατοστή εξώφυλλα από ζωγράφους, κομιξάδες, σχεδιαστές, designer και άλλους, οι δύο πρωτεργάτες του πρότζεκτ προχώρησαν και στο επόμενο βήμα: μία έκθεση η οποία πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα (20-23 Δεκεμβρίου) στο Παρίσι και συγκεκριμένα στη Galerie de la Cité Internationale des Arts.

Αναμένεται, από ό,τι λέγεται, να κυκλοφορήσουν όλα τα εξώφυλλα σε ένα λεύκωμα, προς το παρόν, πάντως,  κάποια από αυτά τυπώθηκαν σε έναν πλούσιο κατάλογο που μοιράστηκε στην έκθεση.

Φυσικά δεν θα αργούσε να τους πάρει χαμπάρι το New Yorker και να τους ετοιμάσει ολόκληρο αφιέρωμα.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο project:

Baptiste Alchourroun, Magali Attiogbé, François Avril, Aseyn, Thomas Baas, Morgane Bader, Yann Bagot, Juliette Baily, Charles Berbérian, Camille Besse, Tristan Bonnemain, Jérémy Boulard Le Fur, Paul Bourgois, Wassim Boutaleb J., Marc Boutavant, Philippe Caron, Astrid de la Chapelle, Guillaume Chauchat, Camille Chevrillon, Joris Clerté, Julien Couty, Dominique Corbasson, Cruschiform, Jessica Das, Idir Davaine, Antoine Doré, Perrine Dorin, Jean-Yves Duhoo, Amélie Falière, Marion Fayolle, Damien Filliatre, Jérémie Fischer, Jacques Floret, Fräneck, Daniel Frost, Cécile Galland, Ghislain Garlin, Anne-Charlotte Gautier, Gazhole, Élisa Géhin, Benoît Guillaume, Candice Hayat, Antony Huchette, Icinori, Marie Jacotey-Voyatzis, Mickaël Jourdan, Camille Jourdy, Jean Jullien, Kael, Pauline Kalioujny, Yann Kebbi, Frédéric Laurent, Camille Lavaud, Gwendal Le Bec, Pierre-Emmanuel Lyet, Vincent Mahé, Jean-Luc Marçais, Jean-Marc Mathis, François Maumont, Catherine Meurisse, Fanny Michaëlis, Philippe Mignon, Nathanaël Mikles, Mima, Laurent Moreau, Virginie Morgand, Mügluck, Bénédicte Muller, Aurélien Ottenwaelter, Adrien Parlange, Clémence Passot, Thomas Perino, Aurore Petit, Julien Phoque, Vincent Pianina, Aude Picault, Alexandra Pichard, Nicolas Pinet, Placid, Aurélie Pollet, Clémence Pollet, Charlie Poppins, Benoît Preteseille, Federica Del Proposto, Anne-Margot Ramstein, Romuald Reutimann, Lou Rihn, Ludovic Rio, Rocco, Ruppert & Mulot, Florie Saint-Val, Pierre Seinturier, Lionel Serre, Anne Simon, Singeon, Dimitri Stankowicz, Erwann Surcouf, Caroline Sury, Adrien Thiot-Rader, Louis Thomas, Sandrine Thommen, Gala Vanson, Humphrey Vidal, Quentin Vijoux, Stephen Vuillemin, Emmanuelle Walker, Olimpia Zagnoli, Ping Zhu.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία: Εικαστικά

O Σούπερ-Πάπας

─Το Βατικανό μοιράζεται με τους πιστούς στο twitter το γκράφιτι που παρουσιάζει τον Πάπα ως Σούπερμαν─

Βατικανό: Ο Πάπας Φραγκίσκος πετάει αλά Σούπερμαν, με την άσπρη του κάπα να ανεμίζει πίσω του, κρατώντας στο αριστερό του χέρι χαρτοφύλακα που γράφει επάνω «Αξίες» ─στα ισπανικά βεβαίως, διότι, ας μην ξεχνάμε, είναι Αργεντινός. Πρόκεται για μια τοιχογραφία η οποία εμφανίστηκε προσφάτως σε πλακόστρωτο δρόμο κοντά στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Ο street artist που είναι υπεύθυνος για το έργο παραμένει άγνωστος είναι, όμως, προφανώς, είτε βαθιά θρησκευόμενος, είτε το αντίθετο ακριβώς και επιχειρεί με αυτόν τον χαριτωμένο τρόπο να σαρκάσει τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Το γεγονός πάντως ότι μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τις πραγματικές του προθέσεις είναι από μόνο του επιτυχία.

Αυτή είναι η μισή είδηση. Η άλλη μισή ─ ή μάλλον, αυτό το οποίο αποτελεί ουσιαστικά την είδηση και δίνει άλλη διάσταση σε ένα περιστατικό που διαφορετικά θα ήταν απλώς ένα συμπαθητικό χωρατό από έναν καλλιτέχνη με φαντασία─, είναι πως ο επίσημος λογαριασμός που εκπροσωπεί Την Αγιότητά Του και έχει αναλάβει την επικοινωνία του Ποντίφικα με την κοινωνία (Pontifical Council for Social Communications) τουιτάρησε τα άρθρα που εμφανίστηκαν στον Τύπο με τη φωτογραφία του πορτρέτου-γκράφιτι του Πάπα-υπερήρωα.

pope

«Ο Πάπας Φραγκίσκος από ροκ σταρ, Υπερήρωας». Η αναφορά σε «ροκ σταρ» στο παραπάνω tweet έχει να κάνει με την εξίσου πρόσφατη είδηση πως το χαμογελαστό πρόσωπο του Πάπα Φραγκίσκου θα κοσμεί το εξώφυλλο του επόμενου τεύχους του περιοδικού Rolling Stone, κάτι που κανένας προκατόχός του δεν έχει πετύχει ποτέ.

Pope on Rolling Stone

Είναι φανερό πως κοσμογονικές αλλαγές επιτελούνται στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας από τον Μάρτιο του 2013 που βρέθηκε στο τιμόνι της ο Αργεντινός Πάπας, ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να φέρει τους πιστούς πιο κοντά στην εκκλησία, ή μάλλον, για την ακρίβεια, την Εκκλησία της Ρώμης πιο κοντά στους πιστούς της και στους καιρούς. Δεν ξεχνάμε άλλωστε πως και ο ίδιος ο Ποντίφιξ είναι δεινός χρήστης του twitter και πως έχει υποσχεθεί ότι θα δώσει άφεση αμαρτιών σε όποιον πιστό το ζητήσει, ακόμα και μέσω twitter, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, το ερχόμενο καλοκαίρι, στη Βραζιλία, όπου θα βρεθεί στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου ─πιθανόν για να τελέσει αγιασμό στα αποδυτήρια της Ιταλικής ομάδας.

Εννοείται πως το dim/art είχε καλύψει ΚΑΙ εκείνη τη σημαντική είδηση και είχε προτείνει και μερικά hush-tag ειδικά για την περίσταση στην ανάρτησή του: #CYΓΧΩΡΕCΟΝ+ @Pontifex.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Internet / social media

Το dim/art στο facebook
Το dim/art στο facebook

Αθήνα, η επιστροφή

—της Μαρίας Κατσουνάκη—

Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, στην πλατεία Συντάγματος, με κρύο και ψιλή βροχή, η μεγάλη οθόνη που είχε στηθεί μπροστά από τις εισόδους του μετρό πρόβαλε το ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη». Θεατές καθισμένοι στα πεζούλια, κάποιοι όρθιοι με ανοιχτές ομπρέλες. Ο κόσμος δεν είναι πολύς, υπάρχει όμως κίνηση, ροή, εκείνοι που βγαίνουν από το μετρό κατά διαστήματα και κοντοστέκονται για να δουν τι συμβαίνει ή προσπερνούν, χωρίς περιέργεια.

Στην οθόνη, πανοραμικό της πόλης από ψηλά. Αρχαία Αγορά, Θησείο, Μοναστηράκι, Κεραμεικός. Συνεχίζει στην Καισαριανή, στην Αχαρνών, στον Αγ. Παντελεήμονα, πάλι πίσω στο κέντρο, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Σύνταγμα, η Βουλή. Η Αθήνα του 1983, ημερομηνία που γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ. Ενας τσαρουχικός νέος με φτερά αγγέλου, πάνω σε μια μοτοσικλέτα, είναι ο οδηγός της κινηματογραφικής περιπλάνησης η οποία κάνει στάσεις στην Ιστορία μέσα από αρχαιολογικούς χώρους, πολεοδομικά σχέδια, γκραβούρες και φωτογραφίες, κείμενα των Ταχτσή, Λειβαδίτη, Σεφέρη, Τσαρούχη, Ιακωβίδη, Καιροφύλλα, Χ. Μίλερ. Μουσικά θέματα Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σαββόπουλου, Κηλαηδόνη.

Γύρω μας και μέσα μας η Αθήνα του 2014. Είναι 24 Ιανουαρίου, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον θάνατο του σκηνοθέτη. Η προβολή εις μνήμην. Ανάμεσα στους θεατές και η οικογένεια του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στενή και ευρύτερη. Με έναν περίεργο, αλλόκοτο τρόπο είναι σαν να βρίσκεται ανάμεσά μας και να δίνει παραγγέλματα: «Βροχή!..» ή «Χαμηλώστε τον ήχο!..» ή «Σιωπή».

Η φόρτιση είναι δεδομένη. Οπως και η θλίψη, όπως και η τρυφερότητα για τους ανθρώπους που περνούν και χάνονται από την οθόνη και από την πλατεία. Σαν να είναι το ίδιο ανθρώπινο ποτάμι που διασχίζει την Πανεπιστημίου του 1980 και συνεχίζει στο Σύνταγμα του 2014. Ο ίδιος πληθυσμός που από την οθόνη κατευθύνεται στο μετρό και το ανάποδο. Το βλέμμα μας είναι ο συνδετικός κρίκος του πρόσφατου παρελθόντος με το παρόν. Τρεις δεκαετίες σε εξέλιξη, μέσα στα 43 λεπτά που διαρκεί το ντοκιμαντέρ.

«Τι ξέρεις για την Αθήνα;», αναρωτήθηκα, μαζί με τον αφηγητή της ταινίας. Ενα παλίμψηστο από στιγμές, γεγονότα και εικόνες. Ο χρόνος καλύπτει ή αποκαλύπτει, ο κινηματογράφος, η μουσική και η λογοτεχνία ανασυνθέτουν. Τι θα ήταν οι πόλεις χωρίς τους καλλιτέχνες και δημιουργούς; Χωρίς το δικό τους «αρχείο»;

Κι αν οι προβολές συνεχίζονταν; Στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια ή στην Πλάκα ή στον Αγιο Παντελεήμονα, σε δρόμους, πλατείες και γειτονιές, όπου ο φακός έχει περάσει και καταγράψει ιστορίες ζωής, μικρές ή μεγάλες, ανεπίσημες ή επίσημες, δηλαδή ιστορίες της πόλης; Αν σε τακτά χρονικά διαστήματα δίναμε ραντεβού με τον 20ό αιώνα; Από τότε που για πρώτη φορά η Αθήνα πρωταγωνιστεί, στις «Περιπέτειες του Βιλάρ» (1924), μέχρι σήμερα, δεκάδες ταινίες και ντοκουμέντα προσφέρουν όψεις πολύτιμες και χρήσιμες, ειδικά σε καιρούς που η μνήμη εξασθενεί γιατί τα πάθη (επί)χρωματίζουν και κατασκευάζουν δικές τους αλήθειες.

Η περασμένη Παρασκευή θα μπορούσε να είναι μόνον η αρχή. Για να κυκλοφορήσουν εικόνες της πόλης σαν μια ανατύπωση σε πολλαπλά. Καθόλου νοσταλγικά ή μελαγχολικά. Ενημερωτικά, πληροφοριακά, ψυχαγωγικά, ανακουφιστικά. Να ξεκινήσει ο αντίλαλος ή αντίλογος πάνω στη φωνή του αφηγητή: «Ο Περικλής το 431 π.Χ., μιλώντας στους Αθηναίους έλεγε: “Να θαυμάζετε καθημερινά την πραγματικότητα που σας περιβάλλει. Αυτήν την πόλη, σε όλο της το μεγαλείο, αγαπήστε την σαν εραστές. Σημάδια της δύναμής της δε λείπουν (…)”»

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste

Το dim/art στο facebook
Το dim/art στο facebook