Αυτό δεν είναι τραγούδι #1378
DJ της ημέρας, ο Mark A.S. Red
Τραγούδια που άκουσα ανάμεσα σε λέξεις_7
Νομίζω ότι ήταν το 1991 που με κάλεσαν σε ένα ιδιωτικό δείπνο στο Χάμστεντ για να γνωρίσω τον Στίβεν Σπέντερ, δοκιμιογράφο, δραματουργό, μυθιστοριογράφο, απογοητευμένο κομμουνιστή, ιππότη, τιμημένο με τον τίτλο του Δαφνοστεφούς Ποιητή τη Αμερικής – τι άλλο να προσθέσω;
Ήμασταν έξι στο τραπέζι και ο Σπέντερ μονοπωλούσε τη συζήτηση. Ογδόντα δύο ετών, εντυπωσίαζε με την εμφάνισή του: ασπρομάλλης, δυνατός σαν λιοντάρι, γεμάτος ζωή, πνευματώδης. Το θέμα του ήταν η εξαφάνιση της φήμης –προφανώς της δικής του, αλλά δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι μου απηύθυνε μια συγκεκαλυμμένη προειδοποίηση– και η ανάγκη όσοι την υφίστανται να δέχονται με χάρη την επιστροφή τους στην αφάνεια. Και για να μας εξηγήσει τι εννοούσε, μας αφηγήθηκε το εξής περιστατικό:
Είχε πρόσφατα επιστρέψει από το ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες, τις οποίες διέσχισε με αυτοκίνητο από τη μία ακτή ως την άλλη. Όταν περνούσε από την έρημο της Νεβάδα, συνάντησε ένα από τα ελάχιστα βενζινάδικα που υπήρχαν εκεί και θεώρησε φρόνιμο να φουλάρει το αυτοκίνητο. Ένα χειρόγραφο σημείωμα, που πιθανότητα αποσκοπούσε να αποθαρρύνει τους κλέφτες, ενημέρωνε ότι ο ιδιοκτήτης δεχόταν μόνο πιστωτικές κάρτες.
Ο Σπέντερ του έδωσε την πιστωτική του κάρτα. Ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου την εξέτασε εξονυχιστικά αμίλητος. Και τελικά εξέφρασε την ανησυχία του:
«Ο μόνος Στίβεν Σπέντερ που ξέρω εγώ είναι ποιητής», είπε επικριτικά. «Και έχει πεθάνει».
– John le Carré, Η σήραγγα των περιστεριών (μετάφραση: Βεατρίκη Κάντζολα Σαμπατάκου, Bell 2016, σ. 398)
[Στη φωτογραφία του εξώφυλλου ο Stephen Spender.]
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
