05|

Δίσκοι που επιμένουν να στριφογυρνούν στο μυαλό των συντελεστών του dim/art

—του Διονύση Νοταράκη—

Art of Fighting – Second Storey
Trifekta 2004

Η Αυστραλία αποτελεί μάλλον μια από τις αδικημένες περιοχές του αγγλόφωνου μουσικού χάρτη. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το υλικό που μας έρχεται από τη Μελβούρνη ή το Σίδνεϊ συλλήβδην ως άξιο ακρόασης και αναπαραγωγής, ωστόσο πολλά από τα εκεί συγκροτήματα ίσως θα είχαν καλύτερη τύχη αν δραστηριοποιούταν στην Αμερική ή τη Μεγάλη Βρετανία. Το Second Storey αποτελεί τον δεύτερο και εκτός απροόπτου προτελευταίο δίσκο των Art of Fighting και κυκλοφόρησε το 2004. Είχαν προηγηθεί το Wires, που από πολλούς θεωρείται ως το καλύτερο album τους και δυο EPs με έξι κομμάτια το κάθε ένα, το The Very Strange Year (1998) και το Empty Nights (1999). Οι Art of Fighting μπορούν να χαρακτηριστούν ως μια τυπική μπάντα των zeroes και τα τρία LPs τους κυκλοφόρησαν ανάμεσα στο 2001 και το 2007 άλλωστε, αλλά ο χαρακτηρισμός δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία. Το Second Storey είναι ένας δίσκος που ενδείκνυται για μοναχικές ακροάσεις. Είναι αρκούντως μελωδικός, αν και τα αλά Coldplay ξεσπάσματα σε κομμάτια όπως το Sing Song ίσως ακούγονται λίγο παράταιρα. Στα μελανά σημεία είναι αδύνατο να μη συμπεριληφθεί το γεγονός ότι η μπασίστρια Peggy Frew ξεδιπλώνει τις φωνητικές της ικανότητες μόνο σε ένα κομμάτι, το ονειρικό Where Trouble Lived, που είναι κατά πάσα πιθανότητα από τα καλύτερα του δίσκου. Το παράδοξο με αυτόν το δίσκο είναι ότι θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί κάλλιστα στο Νέο Μεξικό, είναι κατά κάποιο τρόπο ‘ερημικός’ και ίσως αποτελεί τον καλύτερο δυνατό σύντροφο σε ένα road trip ακριβώς την ώρα που ο ήλιος χάνεται στο τέλος μιας καλά ασφαλτοστρωμένης ευθείας. Ο δίσκος είναι προσεγμένος ως προς τις μελωδίες αλλά και τα ξεσπάσματα, όπως στο Two Rivers, και σίγουρα αποτελεί ένα μικρό διαμάντι στην δισκοθήκη όλων όσων ενδιαφέρονται για τα ακούσματα της περιόδου αυτής. Στα δυνατά κομμάτια του album, το κλιμακούμενο Real Time με τον όμορφο στίχο “all frozen time is melted in an early sun”. Οι Art of Fighting εξαφανίστηκαν μαζί με τα 2000’s και ίσως καλύτερα. Αν και πολλοί εξετάζουν το καθαρά μουσικό κομμάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το προσεγμένο artwork τόσο στη δισκογραφία τους στο σύνολο της, όσο και στο site τους που πλέει ακόμα ακυβέρνητο στα ταραχώδη νερά του διαδικτύου. Έδωσαν την τελευταία συναυλία τους τον Δεκέμβρη του 2007 στο Homebake Rock Festival στο Σίδνεϊ μερικούς μήνες μετά τη κυκλοφορία του κύκνειου άσματός τους με τον προφητικό τίτλο Runaways. Έκτοτε σιωπή. Σήμερα ο ήχος τους ακούγεται, αν όχι ξεπερασμένος, σίγουρα παλιός. Το πώς θα παλιώσει μόνο ο χρόνος θα το κρίνει. Ο frontman της μπάντας πάντως, Ollie Browne, ο οποίος περιγράφηκε από το Tom Magazine ως τροβαδούρος παλιάς σχολής που θυμίζει τον νεαρό Dylan, λανσάρει ήδη το καινούριο του project Parallel Lions.

7/10 

Όλα τα subkultur 90+ εδώ