Στο βιβλιοπωλείο Mollat (έτος ιδρύσεως 1896), στο Μπορντό της Γαλλίας, οι υπάλληλοι έχουν βρει έναν ενδιαφέροντα τρόπο να περνούν την ώρα τους όταν δεν έχουν πολλή δουλειά. Εμπνεόμενοι από το αντίστοιχο παιχνίδι με τα εξώφυλλα δίσκων, τραβούν φωτογραφίες με τα εξώφυλλα βιβλίων ως προέκταση (ή συμπλήρωμα) ανθρώπινων σωμάτων. Τα αποτελέσματα είναι διασκεδαστικά και συχνά καίρια ως σχόλια. Είναι εκπληκτικό το πώς αυτές οι έξυπνες συνθέσεις συνταιριάζουν ένα βιβλίο με τον άνθρωπο που το κρατάει. Τα μοντέλα στις φωτογραφίες είναι πελάτες του βιβλιοπωλείου και οι ίδιοι οι υπάλληλοι. Αν κρίνουμε από την ανταπόκριση του κόσμου στη σελίδα τους στο Instagram, το παιχνίδι τους είναι εξαιρετικά επιτυχημένο. Καμιά φορά η βαριεστιμάρα κάνει καλό στην Τέχνη.
Πηγή για τις εικόνες: bored panda
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Fun
Τις τελευταίες δεκαετίες ο φιλοσοφικός λόγος βρίσκεται σε αμηχανία. Νομίζω πως το πρόβλημα βρίσκεται στην τέλεια παρανάγνωση της νεοτερικής φιλοσοφίας, της φιλοσοφίας δηλαδή που ξεκινά με τον Καρτέσιο. Έχω βάσιμες υποψίες ότι οι σύγχρονοι μελετητές έχουν χάσει όχι μόνο την πραγματική «εικόνα στο χαλί» της νεοτερικής φιλοσοφίας, αλλά και το ίδιο το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν φταινε αυτοί. Και εξηγούμαι: η νεοτερική φιλοσοφία διαφέρει σε τούτο από τις υπόλοιπες, στο ότι δηλαδή χρησιμοποιεί έναν υπαινικτικό λόγο. Οι νεότεροι επιστήμονες έχουν λανθασμένα εκλάβει αυτόν τον λόγο κατά γράμμα και έτσι έχει δημιουργηθεί αυτή η τεράστια παρεξήγηση, η οποία και ευθύνεται ολοκληρωτικά για τη σημερινή κατάσταση της φιλοσοφίας. Θα σταθώ σε επτά φιλοσόφους το έργο των οποίων εκλαμβάνεται ως κομβικό σημείο για την εξέλιξη της νεότερης φιλοσοφίας και θα επιχειρήσω να αποκαλύψω τη λανθάνουσα ιδέα που οργανώνει σε σύστημα τα φιλοσοφικά τους κείμενα και νοηματοδοτεί εκ νέου την ταραγμένη εποχή τους.
Το βαθύτερο νόημα του καρτεσιανού στοχασμού είναι η βεβαιότητα της αυτοσυνειδησίας του πίνοντος υποκειμένου ως μοναδική απόδειξη της ύπαρξής του: bibo ergo sum. Το αρχιμήδειο σημείο για την απόδειξη της ύπαρξής μου είναι ακριβώς η αυτοσυνειδησία μου ως αλκοολικού υποκειμένου. Αυτό είναι το βέβαιο θεμέλιο της γνώσης: το ποτό. Ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους γνωρίζει την αλήθεια πίνοντας απλά και ανόθευτα ποτά, ενώ το απόλυτο ηδύποτο το γνωρίζει μόνον ο Θεός. Αίτημα του ορθού λόγου είναι να μη γίνεται τίποτα αποδεκτό που δεν είναι αλκοολούχο –τουλάχιστον για τη συνείδηση. Κανένα όμως ποτό δεν είναι αλκοολούχο καθεαυτό, αλλά μόνον στο μέτρο που τίθεται ως αλκοολούχο από τη συνείδηση. Με τη φιλοσοφία του Καρτέσιου, το υποκείμενο περνάει από τη σφαίρα του είναι στη σφαίρα του πίνειν. Η αισθητηριακή αντίληψη ενός ποτού δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά την κατανάλωση του περιεχομένου του.
Ο Σπινόζα διατηρεί τον κλασικό καρτεσιανό ορισμό της αλήθειας: Idea vera debet cum vino convenire. Η μαθηματική – γεωμετρική τάξη δεν διέπει μόνον τον κόσμο των μη πινόντων, αλλά και τον κόσμο των αλκοολικών: ισομορφία. Η τάξη των ιδεών και των ποτών απορρέει από το πρώτο ηδύποτο που είναι ο Θεός, ο οποίος εγγυάται την ταυτότητα του είναι και του πίνειν. Ετσι οι αλκοολικοί είναι αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή εποπτεία του κόσμου. Το αλκοολ είναι εκείνο που υπάρχει αφ’ εαυτού και νοείται δι’ εαυτό˙ είναι causa sui στο βαθμό που είναι causa omnium rerum. Τα επιμέρους πράγματα είναι συνέπειες του αλκοόλ, δηλαδή τρόποι δια των οποίων εκφράζεται κατά βέβαιο και καθορισμένο τρόπο η θεϊκή μέθη.
«Στον νου δεν υπάρχει τίποτα που να μην υπήρχε προηγουμένως στο αλκοόλ –εκτός από την ίδια την επιθυμία για αλκοόλ».
Ο Λοκ ξεκινά αποκλείοντας κάθε έμφυτη ποσότητα αλκοόλ στο ανθρώπινο σώμα και πνεύμα: tabula rasa. Η γνώση, σύμφωνα με τον φιλόσοφο, προκύπτει από δύο ικανότητες: 1)αίσθηση (κατανάλωση αλκοόλ) και 2)αναστοχασμός (εσωτερική παρατήρηση των συνεπειών του αλκοόλ στο υποκείμενο που το καταναλώνει). Το αλκοόλ ορίζεται ως καθετί που είναι νοητικό αντικείμενο όταν κανείς σκέφτεται, δηλαδή κάθε δεδομένο της συνείδησης. Με τον Λοκ γίνεται το πρώτο βήμα για μια κριτική θεωρία του αλκοολισμού. Η ροπή προς το αλκοόλ εμφανίζεται στον άνθρωπο ταυτόχρονα με την κατ’αίσθηση αντίληψη –με την οποία και σταδιακά ταυτίζεται. Η πραγματικότητα δεν είναι παρά το μηχανικό άθροισμα των επιμέρους ποτών που καταναλώνει το υποκείμενο κατά τη διάρκεια της ζωής του. 
Για τον Χιουμ το πρόβλημα της σύνδεσης μεταξύ των εντυπώσεων που παράγονται από την κατανάλωση αλκοόλ και των εξωτερικών πραγμάτων παραμένει αναπάντητο. Το αλκοόλ, ωστόσο, είναι η απόλυτη αιτία των ιδεών και εντελώς αναγκαία προϋπόθεσή τους. Με τον Χιουμ αμφισβητείται για πρώτη φορά η ενιαία υπόσταση του ποτού: αυτό δεν είναι παρά αλυσίδα ξεχωριστών εμπειριών που όμως δεν καταλήγουν στη μέθη. Για τον Χιουμ η αιτιοκρατία είναι ψυχολογικό φαινόμενο: η προσδοκία του αποτελέσματος της μέθης ανήκει στη συνείδησή μας και όχι στο ποτό καθεαυτό. Η αναγκαιότητα υπάρχει μόνο στον αλκοολικό νου και όχι στο ίδιο το αλκοόλ: determination of the alcoholic mind.
«Ο έναστρος ουρανός επάνω, το αλκοόλ μέσα μου, είναι αντικείμενα θαυμασμού και σεβασμού που διαρκώς ανανεώνεται και αυξάνεται όσο πίνω.»
«Η σκέψη του ποτού είναι η κατ’ ουσίαν άρνηση του ποτού που έχουμε ενώπιον μας»
