Υπάρχει καλός και κακός έλεγχος;

—της Μαρίας Κατσουνάκη—

«Θεσπίστηκε ένας καινούργιος νόμος που λέει ότι για να πάρει επιχορήγηση το «χ» εθνικό θέατρο πρέπει να υποβάλει ο υπουργός Πολιτισμού αιτιολογική έκθεση στον υπουργό Οικονομικών και αυτός να αποφασίσει αν θα τη δώσει ή δεν θα τη δώσει, αν έχει ή δεν έχει να τη δώσει». Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της πρώτης κρατικής σκηνής Γιάννης Χουβαρδάς σε χθεσινή συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των συντακτών», στη Βένα Γεωργακοπούλου, ανοίγει πολλά θέματα για συζήτηση. Το μόνο που κλείνει είναι τα σενάρια για παράταση της θητείας του, αφού δηλώνει ευθαρσώς: «Στις 17 Μαΐου τελείωσα».

Το ερώτημα είναι τι κακό έχει «η αιτιολογική έκθεση στον υπουργό Οικονομικών», όσο απαιτητικά παράλογη (ή παράλογα απαιτητική) κι αν μοιάζει, όσο ασυνήθιστα λεπτομερής κι αν φαίνεται, όσο κόπο, χρόνο και σιχτίρισμα κι αν προϋποθέτει. Φυσικά και κανείς δεν θέλει (και δεν πρέπει) οι κρατικές σκηνές να σταματήσουν να χρηματοδοτούνται, έστω και με τις περικοπές που υφίσταται όλος ο δημόσιος τομέας.

Όμως ο εξονυχιστικός έλεγχος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και άρνηση χρηματοδότησης. Επιπλέον η ευκολία (παρά την γκρίνια) που έρρεαν μέχρι πρότινος οι επιχορηγήσεις (στο Εθνικό, στο Κρατικό και στη Λυρική) βοήθησε στη διόγκωση του διοικητικού και διαχειριστικού ανορθολογισμού.

Από την άλλη, την περασμένη Δευτέρα, στον ετήσιο απολογισμό χορηγιών και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος Νιάρχου, ο σκηνοθέτης και επικεφαλής του θεάτρου του Νέου Κόσμου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, φώτισε μια «διαφορετική» περί χορηγίας αντίληψη. Το Ίδρυμα στήριξε μια δράση της ομάδας, το θέατρο σε νοσοκομεία: «Για να εγκριθεί έπρεπε να γίνει ο απόλυτος έλεγχος σε όλες τις λεπτομέρειες· ποια είναι η δράση, τι κάνει, τι αποδίδει, πόσα παιδιά τη βλέπουν, σε πόσα νοσοκομεία πάμε, μέχρι και πόσο κοστίζει η βενζίνη το χιλιόμετρο. Ο έλεγχος περιελάμβανε πάρα πολλά θέματα, μικρά και μεγάλα». Ο κ. Θεοδωρόπουλος περιέγραφε τη διαδικασία ως απολύτως φυσιολογική, σχεδόν ανακουφιστική.

Γιατί πρέπει να διαφέρουν οι αντιλήψεις ως προς τον τρόπο που ασκούν τον έλεγχο ο δημόσιος και ο ιδιωτικός φορέας; Γιατί ενώ δεχόμαστε την «αυστηρότητα» από τον ιδιώτη, τη θεωρούμε σχεδόν παραβατική συμπεριφορά από το κράτος; Ισως γιατί η σχέση με το κράτος βασίστηκε κατά κανόνα στον ανορθολογισμό, στην αναξιοπιστία, την αναξιοκρατία και την καχυποψία. Όσο πιο πολύ, τόσο πιο δύσκολη η αλλαγή. Τόσο και πιο αναγκαία.

Πηγή: Η Καθημερινή