Ένα συλλογικό νουάρ μυθιστόρημα σε συνέχειες, αποκλειστικά στο dim/art
[Μέρος 3ο: Γιώργος Θεοχάρης]
Περίληψη προηγουμένων: Ένας ελληνοαμερικανός βρίσκεται δολοφονημένος κάπου στην Ηλεία. Του έχουν αφαιρέσει την καρδιά. Από τα κεντρικά στέλνουν τη δαιμόνια αστυνομικίνα Γωγώ να βοηθήσει τα τοπικά όργανα της τάξεως στην εξιχνίαση του στυγερού εγκλήματος, κάτι που δεν βλέπουν με καλό μάτι οι αστυνομικοί της περιοχής. Τα τοπικά ΜΜΕ μυρίζονται εγκαίρως ότι η υπόθεση έχει ψωμί και ανταγωνίζονται να βγάλουν λαβράκι. Ο νεκρός έκανε έρευνες στην περιοχή για φυσικό αέριο. Φαίνεται όμως ότι στο παιχνίδι μπήκε και η Μαφία της Φράουλας…
* * *
«Τι θέλεις, Παναγόπουλε;»
«Εσένα!»
Η Γωγώ απομάκρυνε το κινητό από το αυτί της και το κοίταξε σαν να υπολόγιζε το κόστος άμα το σβούριζε στη σβερκάρα του υπαρχιφύλακα, που οδηγούσε το περιπολικό.
«Παράτα με, έχω δουλειά. Πάω στον Πύργο για μια υπόθεση».
Το ήξερε, γι’ αυτό την πήρε. Ο διευθυντής του τον έστειλε άρον άρον στον Πύργο για την ίδια υπόθεση. «Γιατί εγώ;» είχε ρωτήσει. «Γιατί είσαι από τη Ζαχάρω, άρα τα ξέρεις τα μέρη. Και γιατί έστειλαν επιτόπου τη Δασκαλάκη που είναι η άκρη σου. Και, στο φινάλε, γιατί έτσι!» Ο τρίτος λόγος ήταν αυτός που δεν σήκωνε διάψευση, γιατί οι άλλοι δύο έμπαζαν από παντού. Πρώτον, ο Νίκος Παναγόπουλος, ήταν γέννημα-θρέμμα Περιστεριώτης∙ ό,τι ήξερε για τη Ζαχάρω ήταν από το ντοκιμαντέρ Sugartown: Οι Γαμπροί. Δεύτερον, η υπαστυνόμος Γωγώ Δασκαλάκη δεν ήταν με τίποτα η άκρη του – δεν έβγαζε άκρη με δαύτην. Ως ρεπόρτερ του αστυνομικού την έβλεπε συχνά, αλλά προτιμούσε να τη φλερτάρει παρά να προσπαθεί να της αποσπάσει πληροφορίες. Έτσι κι αλλιώς, η Γωγώ θα έδινε είδηση σε δημοσιογράφο μόνο όταν θα πάγωνε η κόλαση.
Τώρα, οδηγώντας το δανεικό σαράβαλο του αρχισυντάκτη τής καθόλου έγκριτης φυλλάδας Η Ελλάδα Σήμερα καθ’ οδόν προς Πύργο, δοκίμαζε την τύχη του με την απρόθυμη υπαστυνόμο.
«Ε, γι’ αυτή την υπόθεση σε πήρα κι εγώ. Σε μένα την ανάθεσαν. Θα είμαι εκεί σε κάνα-δυο ώρες. Ρίξε μου μια ενημέρωση στα γρήγορα».
«Ενημέρωση δε σου ρίχνω. Άμα θες να σου ρίξω τίποτα μπινελίκια, ευχαρίστως».
«Ά-πα-πα, νεύρα! Έτσι μιλάνε στον τύπο, όργανο;… Δε μου λες, τι κάνεις το μεσημέρι;»
Κλικ!
Γαμώτο, σκέφτηκε, δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω τι φοράει! Άρχισε να ψάχνει κανέναν τοπικό σταθμό στο ραδιόφωνο – έτσι ενημερώνεται ο τύπος! Έπιασε Ilis FM πάνω στην ώρα που είχε ειδήσεις. Κεντρικό θέμα ο φόνος. Τα περισσότερα από αυτά που άκουσε τα ήξερε ήδη, αλλά υπήρχαν νεότερα για την ταυτότητα του θύματος: Τζορτζ Καρύδης, Ελληνο-αμερικανός δεύτερης γενιάς, 48 ετών, μηχανικός, υπάλληλος μιας εταιρίας αμερικανικών συμφερόντων, της Gas Probe SA. Βρισκόταν στην Ελλάδα τους τελευταίους έξι μήνες, απεσταλμένος της εταιρίας του. Ε ρε, γλέντια! Ο Παναγόπουλος σημείωσε τις πληροφορίες στο μπλοκάκι του, χωρίς να πάρει τα μάτια του από την καρμανιόλα. Επικίνδυνη η δουλειά τού ρεπόρτερ, αυτό να λέγεται.
Στο μεταξύ, το κινητό της Δασκαλάκη ξαναχτύπησε. Αν είναι πάλι ο Παναγόπουλος, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει, σκέφτηκε κοιτώντας την οθόνη. Αλλά δεν ήταν αυτός. Ωχ, το αφεντικό!
«Για λέγε».
«Το θύμα–»
«Άσε το θύμα! Ραδιόφωνο ακούμε κι εδώ! Πες μου κάτι που δεν ξέρω».
«Τυφλό τραύμα από σφαίρα ανάμεσα στα μάτια. Μικρού διαμετρήματος. Το πτώμα έχει φύγει για τον ιατροδικαστή στην Πάτρα. Έδωσα εντολή να βγάλει κατά προτεραιότητα τη σφαίρα και να τη στείλει στην Αθήνα για βαλλιστική, και μετά να εστιάσει στην καρδιά – εννοώ, να μας πει πώς αφαιρέθηκε».
«Καλώς. Τίποτα από τη σκηνή του εγκλήματος;»
«Απολύτως τίποτα. Οι βλάχοι είχαν καταστρέψει τα πάντα μέχρι να φτάσω, το CSI μου μέσα!»
Ο υπαρχιφύλακας την κάρφωσε μ’ ένα βλέμμα του είδους “εμείς οι βλάχοι όπως λάχει”, αλλά η Γωγώ τον αγνόησε.
«Να πας στη Διεύθυνση Πύργου αμέσως.»
«Στο δρόμο είμαι».
«Καλώς. Σε περιμένει εκεί ο αστυνόμος Λάμπρου, ο επικεφαλής της έρευνας».
«Δεν είμαι εγώ επικεφαλής;»
«Είσαι, αλλά εκείνος δεν το ξέρει. Περιμένω νέα».
Η Γωγώ έκλεισε πρώτα το τηλέφωνο και μετά τα μάτια. Ένας πονοκέφαλος από εκείνους τους εκθετικούς είχε πάρει την ανηφόρα στο κεφάλι της.
[ Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι την επόμενη Τρίτη, 30 Ιουλίου, αποκλειστικά στο dim/art ]
Δε σου κάνω τον άγιο — μυθιστόρημα σε συνέχειες
dimart 
Σχολιάστε