—της Όλγας Σελλά—
Κάθε τέτοια εποχή, στην αρχή του φθινοπώρου, όλοι δεσμευόμαστε απέναντι στον εαυτό μας με τις ίδιες, πάνω κάτω, υποσχέσεις: για νέες αρχές, για κλείσιμο παλαιών λογαριασμών, για άνοιγμα νέων στοιχημάτων.
Μόνο που τίποτα γύρω μας δεν μας παροτρύνει για να προσπαθήσουμε περισσότερο στους μικρούς μας στόχους. Αφού τίποτα γύρω μας, στη δημόσια σφαίρα δεν κάνει κάποιο, ελάχιστο έστω, νέο ξεκίνημα. Αρχής γενομένης από τους κάθε είδους θεσμούς που μας περιβάλλουν και που πεισματικά συνεχίζονται… Στο συλλογικό επίπεδο, είναι φανερό ότι αρνούμαστε (και φοβόμαστε) να κλείσουμε κύκλους, να παραδεχθούμε ότι κάτι ολοκλήρωσε την πορεία του. Αντε μετά να ανατραπούν οι προσωπικές επιλογές…
Ας κοιτάξουμε πρόχειρα την επικαιρότητα: να πιάσεις τη ΔΕΘ; Ολοι μιλάνε για τη χωρίς νόημα παρουσία των πολιτικών και τη «διακήρυξη» νέων πολιτικών, κι όλοι μ’ αυτό ασχολούνται, ακυρώνοντας και κατακρίνοντας, φυσικά, την όλη κατάσταση. «Θεσμός», κατά μία έννοια, είναι και οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια που κάθε χρόνο «συμπορεύονται» με την παρουσία των πολιτικών στη ΔΕΘ. Το ίδιο και τα ρεπορτάζ για «τις μάχες στα στενά της Θεσσαλονίκης» και «τα επεισόδια μικρής έντασης στους δρόμους της συμπρωτεύουσας».
Στα ρεπορτάζ του Σεπτεμβρίου έχουν θέση και διεκδικούν χώρο, οπωσδήποτε, οι πάσης φύσεως εορτασμοί της «3ης του Σεπτέμβρη» και τα παράθυρα που κάθε φορά ανοίγονται σε νέες συμμαχίες, σε νέες εξελίξεις στο κόμμα που μόλις συμπλήρωσε τα 39 του χρόνια. Στη θέση τους (σαράντα χρόνια τώρα) και τα διάφορα πολιτικά φεστιβάλ νεολαιών. Μ’ αυτά δεν ασχολούνται τα ΜΜΕ, αλλά η απορία μου παραμένει: πόσο ίδια έχουν μείνει τα πράγματα στον τρόπο επικοινωνίας των κομμάτων με τους νέους ανθρώπους, που κάποιοι δεν διανοήθηκαν ποτέ να διαφοροποιήσουν το δικό τους μέσον επικοινωνίας με τον κατ’ εξοχήν συνομιλητή τους, τον νέο ψηφοφόρο; Ετσι, απλώς για να δούμε κι άλλες πτυχές της φαντασίας των πολιτικών κομμάτων…Αλλά εδώ δεν έχουν διαφοροποιηθεί τα συνθήματα, είναι περίπου τα ίδια μ’ εκείνα που ακούγονταν πριν από 30-40 χρόνια με την προσθήκη της λέξης «κρίση» μόνο!
Και μήπως αυτό συμβαίνει μόνο στις πολιτικές συμπεριφορές όλων σχεδόν των χώρων; Κάθε άλλο, παντού συμβαίνει. «Καλή η παράδοση, καλή η αναφορά σε μεγάλες μορφές του παρελθόντος, αλλά πού είναι το σήμερα; Πώς μπορούν να σε εμπνεύσουν μόνο τα πρόσωπα του χθες;» μου έλεγε μια φίλη που έχει μπουχτίσει από αφιερώματα και αγιοποιήσεις.
Τελικά, δεν είναι ότι αγαπάμε τόσο την παράδοση και τους θεσμούς. Είναι μάλλον που αρνούμαστε να τους αφήσουμε πίσω μας, να παραδεχθούμε ότι έκαναν τον κύκλο τους. Είναι που διστάζουμε πάρα πολύ (συλλογικά και προσωπικά) να εμπιστευτούμε το καινούργιο και το διαφορετικό. Γι’ αυτό ίσως και αγιοποιούμε το παλιό, τη νοσταλγία, το συναίσθημα. Λέτε να είναι αυτός ο μεγαλύτερος εχθρός και του συλλογικού εαυτού μας;
Πηγή: Η Καθημερινή
dimart 
Σχολιάστε