—της Όλγας Σελλά—
Πόσες φορές έχουμε διαπιστώσει πόσα πολλά έχουμε ξεχάσει ότι υπήρχαν στο βάθος των συρταριών μας ή στο πίσω μέρος ντουλαπιών; Αντικείμενα που κάποτε καταβάλαμε υψηλό ή ευτελές αντίτιμο για να τα αποκτήσουμε και είχαμε ορκιστεί ότι ποτέ δεν θα τα αποχωριστούμε, αντικείμενα που μας συνέδεαν με στιγμές και πρόσωπα σημαντικά στη ζωή μας, αντικείμενα που ήταν απλώς το αποτέλεσμα των καταναλωτικών μας συνηθειών, στην καθημερινή μας ζωή ή στα διαλείμματα των διακοπών μας.
Ξέρετε πότε αντιλαμβανόμαστε πόσα έχουμε που δεν χρειαζόμαστε; Στη διάρκεια μιας μετακόμισης. Η οποία ασφαλώς είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ξεκαθαρίσματα υλικά, αλλά το κυριότερο είναι ότι ταυτόχρονα με το πακετάρισμα γίνεται και ένα άλλο ξεκαθάρισμα: των αναμνήσεων, αυτών που αντέχουν και αυτών που ήδη έχουν ξεθωριάσει. Πότε έχουν ξεθωριάσει οι αναμνήσεις; Πολύ απλό. Όταν δεν αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που έχουμε φυλάξει με περίσσεια προσοχή και επιμέλεια, όταν δεν θυμόμαστε πού και σε ποιον ή σε τι παραπέμπει. Και τότε —και μπορεί αυτή να είναι η πιο δύσκολη ή η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της μετακόμισης— είναι η ώρα που αποδεικνύεται ποιες από τις ψηφίδες της διαδρομής του καθενός εξακολουθούν να είναι στη θέση τους και ποιες έχουν ήδη «ξεκολλήσει» και χαθεί.
Κι αυτή είναι η μία όψη της μετακόμισης —η αναμέτρηση και η καταμέτρηση των αναμνήσεων που αντέχουν μέσα μας— υπάρχει και η άλλη, η πιο πεζή, η καθαρά υλική. Εκεί λοιπόν που έχεις απελπιστεί να τυλίγεις αντικείμενα και να γεμίζεις κούτες, αντιλαμβάνεσαι (αυτή είναι η υγιής διαδικασία) ότι μόνο τα μισά από αυτά (και αν) εξακολουθούν να είναι χρήσιμα. Και τότε έρχεται κανείς αντιμέτωπος με μια άλλη πτυχή της προσωπικότητάς του, της προσωπικότητας όλων των ανθρώπων: της διαδικασίας και της ανάγκης να συσσωρεύουμε. Να αποκτούμε αντικείμενα και να τα αποθηκεύουμε «μήπως κάποια στιγμή χρειαστούν». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει όλοι αυτή τη φράση;
Οι ψυχαναλυτές λένε ότι είναι ίδιον του ψυχισμού του κάθε ανθρώπου η διαδικασία της συσσώρευσης, γιατί δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και επάρκειας και άρα δίνει την ψευδαίσθηση της δύναμης. Κάτι παραπάνω ξέρουν οι ψυχαναλυτές ως προς την ανάγνωση της ανθρώπινης ψυχής. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη, η απλή, η εύκολα αναγνώσιμη. Γιατί εκτός από τη γενιά των γονιών μας, που κουράστηκαν πολύ να αποκτήσουν το καθετί και δύσκολα το αποχωρίζονται, υπάρχει η νεότερη γενιά, της βουλιμικής κατανάλωσης, της συσσώρευσης και της επίδειξης των υλικών αγαθών και μέσα από αυτά της αυτοπροβολής και της τόνωσης της αυτοπεποίθησής τους.
Ναι, μια μετακόμιση, ιδιαίτερα όταν γίνεται έπειτα από πολλά χρόνια, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ξαναδούμε τη ζωή μας, τις μνήμες μας, το τι πραγματικά χρειαζόμαστε, ή απλώς να αποδεχθούμε την ανάγκη να συσσωρεύουμε…
Πηγή: Η Καθημερινή
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste
dimart 
Σχολιάστε