Poker face

Αυτό δεν είναι τραγούδι #89
Dj της ημέρας, η Ξένια Κουναλάκη

Ιούνιος 2009, αλωνιζαμε με την μικρή την Νότια Καλιφορνια, ήταν η πρώτη μου φορά σε μεγάλη λεωφόρο, απέφυγα την Αθηνών-Πατρών και βγήκα κατευθείαν Pacific Coast highway, μέσα σε ένα ανοιχτό λευκό convertible, είχα φέρει πολλά μαντήλια για τα μακριά μαλλιά μας γιατί είχα δει πολλές ταινίες, δεν χρειάστηκαν, την κουκούλα την ανοίγαμε μόνο αργά το βράδυ, γιατί η ζέστη και τα καυσαέρια ανακάτευαν τη Μανού κι έκανε εμετό σε κόκκινα χαλιά ντιζαϊνάτων ξενοδοχείων, Σάββατο βράδι στην καρδιά του Beverly Hills. Είχα ονειρευτεί ότι σ’ αυτό το road trip με ενδιάμεσο σταθμό το Σαν Ντιέγκο, θα ακούμε Grateful Dead, Ντόλι Πάρτον και Ντύλαν αλλά το νοικιασμένο αυτοκίνητο είχε μόνο ένα αλλόκοτο –για μας τα βλαχάκια από την Ευρώπη– μηχάνημα με podcasts κι έπαιζε σε λούπα τα χιτς της Lady Gaga. Είχαμε ακούσει το Poker Face καμία διακοσαριά φορές και ξέραμε τους στίχους απέξω όταν φτάσαμε στο πέρασμα για το Μεξικό. Περάσαμε σφαίρα, ενώ στις σιδερένιες πόρτες στο πλάι περίμεναν ουρές οι μετανάστες κι όταν κατεβήκαμε στην πολύχρωμη Avenida Revolucion άρχισα να σιγοτραγουδάω Welcome to Tijuana κι η Μανού μου βούλωσε το στόμα μην στενοχωρηθούν οι ντόπιοι που τους λέμε ότι πουλούν  μαριχουάνα.

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. 

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Κράτα το