—της Μαρλένας Πολιτοπούλου—
Ο πατέρας μου είχε αφήσει το σχολείο στα δεκατέσσερα. Αυτοδίδακτος, είχε μια βαθιά αγάπη για την ποίηση. Είχε και ωραία φωνή και συχνά μας διάβαζε, Σεφέρη, Καβάφη, Παλαμά. Θυμάμαι σαν και τώρα να μας εξηγεί για την νοηματική διαφορά στον στίχο του Σεφέρη από την «Άρνηση» όπως ακούγεται στην μουσική εκδοχή της από τον Θεοδωράκη στο «Περιγιάλι το κρυφό».
«Ακούστε τι μπορεί να κάνει μια άνω τελεία!»
Μας μιλούσε με ενθουσιασμό για εκείνη την άνω τελεία που αν λείψει από το τρίτο τετράστιχο κάνει το ποίημα να χάσει όλη την εσωτερικότητα και δραματικότητά του.
Με τι καρδιά, με τι πνοή,
Τι πόθους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας* λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή.
Σπουδαγμένος στην Ιταλία, διαβάζω, ο σημερινός πρόεδρος του Δ.Σ. της Αυγής χαμπάρι δεν έχει πάρει τόσα χρόνια για την ιστορική άνω τελεία και χρησιμοποιεί σε πρόσφατο άρθρο του τους σεφερικούς στίχους για να επαινέσει και να υποκινήσει τους μαθητές σε καταλήψεις, δίχως την παρουσία βέβαια στο κείμενό του της άνω τελείας που δίνει τη διάσταση και του πάθους και του λάθους.
Αν το ποίημα αυτό μέσα στη σοφή απλότητά του έχει να κάνει με τον έρωτα, με τη φύση και τη ζωή, σίγουρα δεν έχει να κάνει τίποτα με την πολιτική καθοδήγηση. Ένας άνθρωπος που θεωρεί πως έχει πάρει τη ζωή του λάθος μαζί με μια ολόκληρη γενιά, γράφει πως «οι καταλήψεις κάνουν καλό. Όχι μόνο στην Παιδεία, αλλά και στη χώρα».
Αυτό που δεν μένει κρυφό είναι πως εκτός από την άνω τελεία αγνοεί το αυτονόητο και πρωταρχικό: πως αν κάτι κάνει καλό στην Παιδεία αυτό είναι η παιδεία.
Πηγή: Μεταρρύθμιση
Από την έκδοση: Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα 1924-1946, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1950.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste
dimart 
Σχολιάστε