Ο Γιώργος Ζεβελάκης, με αφορμή τη φωτογραφία μιας γυναίκας στην Αλεξάνδρεια της εποχής του Καβάφη, επιλέγει για τους αναγνώστες του dim/art καβαφικούς στίχους που μιλούν για τη γυναίκα, διαχρονικά και στους πολλαπλούς ρόλους της: τη διανοούμενη Άννα Κομνηνή που, κατά τον Καβάφη, «την καίει η οδύνη «μέχρις οστέων και μυελών και μερισμού ψυχής»», την αυτοθυσία της αφοσιωμένης σπαρτιάτισσας μάνας, την ερωτευμένη γυναίκα που τον φτωχό αγαπημένο της απαρνήθηκε.
Φωτογραφία γυναίκας στην Αλεξάνδρεια, τέλη 19ου-αρχές 20ού αιώνα.
* * *
Οι στίχοι που ακολουθούν, υπαινικτικά και υπόγεια, ιχνογραφούν την εικόνα του Καβάφη για τη γυναίκα — μια εικόνα, διόλου άσχετη με τον τόπο του και την εποχή του.
* * *
Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην
καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα·
(είχεν ακούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές)
Όμως ο δυνατός της χαρακτήρ επάσχισε·
και συνελθούσα η θαυμασία γυναίκα
«Ἄγε, ὦ βασιλεῦ Λακεδαιμονίων»
Ο Αντώνης με αγάπησε τρελά, και να με πάρει
γυναίκα του με ζήτησε
«Μάταιος, μάταιος έρως»
* * *
Το φωτογραφείο της Αλεξάνδρειας, όπου φωτογραφήθηκε η γυναίκα-αφορμή αυτής της δημοσίευσης.
dimart 
Σχολιάστε