Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει

Αυτό δεν είναι τραγούδι #201
Dj της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

Υπάρχουν μερικά τραγούδια που έχουν μυρωδιά, και συγκεκριμένα τη μυρωδιά μιας εποχής. Για μένα, το «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει» λες και είναι το σάουντρακ μιας ταινίας δρόμου: από τον Ηρακλή στα τέλη της δεκαετίας του ’80, που σε κάθε του κασέτα έπαιζε κι ένας Γκολές (ήταν φετίχ τότε να γράφουμε κασέτες με τις επιλογές μας) στον Δημήτρη στα τέλη της δεκαετίας του 2000, που παράφωνα παράφραζε: «Πού να βρω γυναίκα να μου μοιάζει» — τραγουδούσε, μισοσοβαρά-μισοαστεία, τον καημό του ότι ήθελε να ’χει μιαν αγαπημένη που να ’ναι η θηλυκή του εκδοχή.

Μαθαίνοντας απόψε ότι ο Μπάμπης Γκολές πέθανε, σκέφτηκα ότι ο Γκολές ανακαλεί, και όχι μόνο για μένα, μια ολόκληρη εποχή που μοιάζει να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Μουσικός από τα επτά του, επαγγελματίας μουσικός από τα δεκαεπτά του, περίμενε μέχρι να γίνει τριάντα πέντε χρονών για να ηχογραφήσει τον πρώτο δίσκο, το 1982: τότε, μαζί με τον ερχομό του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, άκμαζαν οι ρεμπέτικες και οι λαϊκές κομπανίες, περίπου κάθε γειτονιά είχε και τη δική της — και έκτοτε, αρχίσαμε να τον μαθαίνουμε κι εμείς. Δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, με ερμηνεία ανεπιτήδευτη αν και εκφραστική, και με την χαρακτηριστική φωνή του σμιλεμένη στο χαβά του ρεμπέτικου, έφερε —όπως λέγεται— το ύφος και το ήθος του είδους. Με τη δισκογραφία του —ηχογράφησε περίπου 25 δίσκους με σχεδόν 300 τραγούδια— αναβίωσε το ρεμπέτικο τραγούδι στη σύγχρονη εποχή, με σεβασμό και πηγαία ειλικρίνεια.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μουσικολόγος για να κατανοεί ότι με το θάνατο του Μπάμπη Γκολέ κλείνει ένα κεφάλαιο του ελληνικού τραγουδιού. Ευτυχώς, η φωνή του δεν θα σιγήσει· θα νικήσει το χρόνο, όπως μόνο η τέχνη μπορεί.

Πες πως μ’ αγαπάς κι ας είναι ψέμα,
ρίξε μου κουκλί μου ένα βλέμμα,
μη μ’ αφήνεις μόνο μου, γιάτρεψε τον πόνο μου
πλούτη και αν δεν έχω τι πειράζει.
Μη μ’ αφήνεις μόνο μου, γιάτρεψε τον πόνο μου
πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει.

Δυστυχώς, για το τραγούδι αυτό του Νταλγκά, που πρωτοηχογραφήθηκε το 1939, δεν βρήκα καλύτερο βίντεο στο youtube.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια