Το ταχυδρομείο των πιγκουίνων

Φεβ. 27, 2015

—

—της Stucano Closer—

Αν έχετε τάσεις φυγής, αλλά ο πλανήτης Άρης σάς πέφτει κάπως μακριά (και η εκπαίδευση αστροναύτη κάπως βαριά), η δεύτερη καλύτερη επιλογή σας είναι μια καριέρα υπαλλήλου των Βρετανικών Ταχυδρομείων. Σύντομη καριέρα, είναι αλήθεια – πέντε μήνες όλοι κι όλοι. Και το γραφείο σας θα είναι νότια. Δηλαδή, πολύ νότια. Νότια όπως Ανταρκτική.

Απόψε τα μεσάνυχτα (ώρα Γκρίνουιτς) λήγει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για τη στελέχωση του πιο απομακρυσμένου ταχυδρομικού γραφείου στον πλανήτη, στην τοποθεσία Πορτ Λοκρόι, στο νησάκι Γκουντίρ της μεγάλης χερσονήσου της Ανταρκτικής. Οι τέσσερις τυχεροί (;) που θα επιλεγούν, θα δουλέψουν εκεί από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο (κατακαλόκαιρο, δηλαδή), εισπράττοντας περίπου 1.600 λίρες το μήνα.

Τα καθήκοντά τους, φυσικά, δεν συμπεριλαμβάνουν διανομή αλληλογραφίας στους εκατοντάδες πιγκουίνους που ζουν στο νησάκι (το οποίο έχει μέγεθος όσο περίπου ένα γήπεδο ποδοσφαίρου). Οι εργαζόμενοι φροντίζουν να υποδέχονται τους χιλιάδες τουρίστες που καταφθάνουν εκεί με μεγάλα κρουαζιερόπλοια, να παραλαμβάνουν κάρτες και επιστολές που θέλουν να στείλουν από τον νοτιότερο τουριστικό προορισμό του κόσμου και να τις προωθούν εν συνεχεία σε άλλα κρουαζιερόπλοια που θα τις μεταφέρουν αρχικά στα Φόκλαντ, από εκεί στην Αγγλία και εν συνεχεία από την Αγγλία σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. (Στα συν της δουλειάς θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο γραφείο δεν είναι αναγκασμένο να εισπράττει από τους πελάτες λογαριασμούς ηλεκτρικού, τηλεφώνου, κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα και τα συναφή).

Επίσης, οι τέσσερις «ταχυδρομικοί» φροντίζουν για την ξενάγηση των τουριστών στο μουσείο του νησιού, που τη δεκαετία του ’40 λειτουργούσε ως βρετανική επιστημονική βάση στην Ανταρκτική και έχει διατηρηθεί στη μορφή που είχε τότε –με όλα τα vintage αντικείμενα της εποχής και pin-up girls στους τοίχους. Το μουσείο διαθέτει, φυσικά, και πωλητήριο, όπου βρίσκει κανείς όλη την γκάμα απίθανων προϊόντων με θέμα τους πιγκουίνους.

Ακούγεται σχεδόν σαν διακοπές, ε;

Ναι, μόνο που όχι. Γιατί οι συνθήκες διαβίωσης εκεί, στην άκρη του κόσμου δεν θυμίζουν και πολύ ό,τι έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένο. Το κατάλυμα, για παράδειγμα, όπου ζουν οι εργαζόμενοι είναι μια μικρή καλύβα με τέσσερις πάγκους για ύπνο, έναν σε κάθε πλευρά. Λείπουν επίσης μερικά βασικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού: ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο και φυσικά ίντερνετ. Α, και κεντρική θέρμανση. Και φρέσκα τρόφιμα. (Το βασικό μενού αποτελείται από ομελέτα με αυγά πιγκουίνου.)

Η θερμοκρασία στο νησί, ακόμα και το καλοκαίρι, κινείται κάπου ανάμεσα στους -10 και τους 0 βαθμούς Κελσίου. Ο ήλιος δεν δύει ποτέ. Και οι πιγκουίνοι, όταν σου αφήνουν χώρο να κινηθείς, φροντίζουν να υποκαθιστούν τη φυσική τους παρουσία με τη, δυστυχώς, εντονότατη μυρωδιά τους ή τις ατέλειωτες απεκκρίσεις τους.

Είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι στο Πορτ Λοκρόι πρέπει να είναι από τους λίγους που ανυπομονούν πότε θα «πλακώσει δουλειά». Γιατί η άφιξη των κρουαζιερόπλοιων φέρνει, εκτός από τουρίστες, και λίγο σύγχρονο πολιτισμό: κατόπιν σιωπηρής συμφωνίας πολλών ετών, οι «ταχυδρόμοι» πάντα επισκέπτονται τα πλοία για να κάνουν εκεί ένα ζεστό μπάνιο, να πάρουν τηλέφωνο ή να φάνε κάτι λίγο πιο mainstream από αυγά πιγκουίνου.

Παρ’ όλα αυτά, οι αιτήσεις για τις τέσσερις θέσεις ξεπέρασαν φέτος κάθε προσδοκία, φτάνοντας περίπου τις 1.500 και παραπάνω. Η ιστοσελίδα του ιδρύματος Antarctic Heritage Trust, που διαχειρίζεται το νησί και τα έσοδα από το μουσείο, «έπεσε» τρεις φορές μέσα σε ένα μήνα από τον φόρτο των επισκεπτών. Πέρσι, οι αιτήσεις δεν ξεπέρασαν τις 80. Το βίντεο που προβλήθηκε όμως τον Φεβρουάριο από τη βρετανική τηλεόραση, φαίνεται πως έκανε το θαύμα του.

Ή μπορεί απλώς να αυξήθηκαν κατακόρυφα οι άνθρωποι με σοβαρές τάσεις φυγής και λατρεία για τους πιγκουίνους.

http://https://www.youtube.com/watch?v=LDbsPC2Kxgo

* * *