Αυτό δεν είναι τραγούδι # 393
Dj της ημέρας, ο Γρηγόρης Καραγρηγορίου
Βάλε σε μια ιστορία το Texas, σεξ, ένα φάντασμα, Τεό Αγγελόπουλο, κολομπίνα, μια σκάλα, τη Γερμανία και garage punk από Έλληνες, μου είπε. Οκ, no problem, πάμε.
Το ’65 στο Fort Wayne του Texas, ξενέρωτοι κουστουμαρισμένοι hillbillies προσπαθούν να μπουν στο τρένο και το παίζουν Stones αλλά κάνουν μια τρύπα στο νερό. Ηχογραφούν ένα —πιο αλλόκοτο δε παίζει— κομμάτι που ξεκινά με σεξ στο αυτοκίνητο (αν είναι δυνατόν, 1965, αυτοί οι τύποι με τις φάτσες για κατηχητικό και κουλουράκια, μιλάνε για σεξ, στο Fort Wayne Texas…). Και μετά λέει φάτσα κάρτα ότι ένας ανώμαλος την πέφτει στο ζευγάρι και πάνω που πάει να σφάξει τον κατουρημένο τύπο, κάτι γίνεται που κανεις δεν ξέρει τι, κι ο παρ’ ολίγο δολοφόνος την κάνει περπατώντας. Ιστορίες για ημιαγρίους. Το όνομα και το ρεφρέν μιλάει για τη νύχτα του σαδιστή, «The night of the Sadist». Ο παραγωγός τους, συνταξιούχος συνταγματάρχης κι έμπειρος άνθρωπος, ξέρει περίπου πόσο παλαβά ακούγονται όλα αυτά στο μέσο Τεξανό. Ντουμπλάρει με άλλο τραγουδιστή πάνω στο ντέμο της ηχογράφησης το sadist με ένα πιο κουλ και σεμνό φάντασμα, κάνοντας άθελα του το κομμάτι πιο αλλόκοτο ακόμη, αν είναι δυνατόν, πιο αλλόκοτο κι απ’τόν Ρίτσαρντ Νίξον ντυμένο κολομπίνα. Ο υποτίθεται τραγουδιστής των Larry and the Bluenotes —έτσι λέγονται—, ο παντελώς χαμένος έκτοτε Larry Roquemore, δουλεύει λαντζέρης στο ντόπιο χαμπουργκεράδικο, όταν ακούει από το ραδιόφωνο το «Night of the phantom»· κι αντί να πει yeah, βρίζει και φτύνει ταμπάκο και θέλει να πνίξει τον παραγωγό. Θα βγάλουν μετά από λιγο και το «Sadist», αλλά cult και garage punk standard θα γίνει το «Phantom», βοήθειά μας. Θα το παίξουν όλοι όσοι γρατζουνάνε κιθάρες για 20 τόσα χρόνια. Τελικά θα το εκτελέσουν κι οι The Last Drive στις πρώτες τους εμφανίσεις στο Rodeo και στο Κύτταρο το ’85 και θα το ουρλιάξουν με αλητεία στο πρώτο τους LP το ’86. Πλάι σε δικά τους κομμάτια πχ το «Valley of Death» και διασκευές όπως τη «Μισιρλού» και το «Blue Moon».
Δυο χρόνια αργότερα, στο φεστιβάλ της Βενετίας παρολίγο να κερδίσει το «Τοπίο στην Ομίχλη» του Τεό Αγγελόπουλου, φιλμ που πιο Αγγελόπουλος δε γίνεται. Στο τέλος των ατελείωτων χορταστικών μονοπλάνων, δυο παιδιά θα περάσουν ένα σύνορο αφού περιπλανηθούν σε μια παρηκμασμένη χώρα για να βρεθούν σε μια ιδεατή «Γερμανία», ψάχνοντας έναν χαμένο μετανάστη πατέρα. Και που κάπου στη μέση, τα ίδια παιδιά κι ένας τύπος με πέτσινο, τζιν σωλήνα και αθλητικά βρίσκονται σε μια παραλία χειμωνιάτικα και εκεί υπαρχει ενα τζουκμπόξ που θα παίξει με εικοσάρικο το «Night of the Phantom» (yeah!) από τους Drive. Σε μια άρρωστη σκηνή μπροστά στα κύματα, ο τύπος-Τζώρτζογλου θα προσπαθήσει με τα ουρλιαχτά του Alex να μάθει χορό την εντεκάχρονη συμπρωταγωνίστρια. Και στο βάθος μια στριφογυριστή σκάλα, στη παραλία πάντα, θα σταματάει στο κενό, θα οδηγεί στο πουθενά. Well I’ll remember till the day I die.
Τα κατάφερα;
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 
Σχολιάστε