Παλιά καλοκαίρια

Αυτό δεν είναι τραγούδι #434
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Τα Σαββατοκύριακα, αν δεν έχω συγκεκριμένο ραντεβού, κλείνω το ξυπνητήρι και σηκώνομαι με το πάσο μου. Το περασμένο Σάββατο ξύπνησα από συνήθεια πολύ πρωί, είδα την ώρα κι έκλεισα τα μάτια — με ξαναπήρε αμέσως ο ύπνος. Είδα την φίλη μου που πέθανε πέντε μήνες πριν — δεν είναι η πρώτη φορά, μα ήταν εντελώς διαφορετικό το όνειρο. Ήταν σε νοσοκομείο, μα σε κανένα απ’ αυτά που ξέρω: μεγάλο, φωτεινό, κάτασπρο, με τεράστια παράθυρα που έβλεπαν ουρανό και θάλασσα, με μεγάλα μαλακά κρεβάτια, χωρίς σωληνάκια κι ορούς από πάνω τους. Η Μπούμπα ήταν όρθια, φορούσε ένα νυχτικό ροζ. Τσιχλοφουσκί, εκτυφλωτικό ροζ. «Μην ανησυχείς καθόλου για μένα», μου είπε. «Εδώ είμαι καλύτερα από ποτέ, έχω βρει φίλους, μιλάμε και γελάμε πολύ. Όχι όπως με σας, αλλά καλά είναι, δεν παραπονιέμαι»

Ξέρω πως τα όνειρα είναι παιχνίδια του μυαλού, για να ξεκουράζεται. Ξέρω πως βλέπεις συχνά αυτά που σκέφτεσαι. Ξέρω, με τη λογική, πως δεν θα επικοινωνήσει ποτέ ξανά μαζί μας. Πως ποτέ δεν θα φορούσε ροζ ρούχο — δεν την είδαμε με κάτι άλλο από μαύρα. Όμως να, θα ‘θελα να είναι αλήθεια. Να περνάει καλά, όπου κι αν είναι.

Όλη την υπόλοιπη μέρα, έπαιζε αυτό λούπα στο μυαλό μου — άβυσσος οι συνειρμοί του ανθρώπου.

«Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει»

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια