Ετικέτα: Αντώνης Φωστιέρης

Το θα και το να του θανάτου —Αντώνης Φωστιέρης— Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές ασήμαντες εικόνες Ποιος θά ’χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας ανάμνησης Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη να εξηγεί Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος Με πόσα θα και πόσα να που…

Κατοικίδιο δάσος —Αντώνης Φωστιέρης— Στο δροσερό σαλόνι σας θροΐζει ένα δάσος Αυτά τα έπιπλα που ακούτε ν’ ανασαίνουν Φυλάνε ακόμα ενστικτώδη φτερωτά Μες στα φυλλώματα. Κι αν τρίζουνε Κάθε που μπαίνει νέος επισκέπτης Θα ‘ναι που νιώθουνε κρυμμένο το τσεκούρι Να τροχίζεται. Σε ανώδυνο χαμόγελο Αβροφροσύνης τούτη τη φορά. Τις νύχτες αλαφιάζονται Και το χοντρό…

«Ένας πολύ αυστηρός φίλος» Από μια συνομιλία με τον Αντώνη Φωστιέρη και τον Θανάση Νιάρχο για το τεύχος Νο. 52 του περιοδικού η λέξη (Φεβρουάριος 1986). Ερώτηση: Όταν πρωτοκυκλοφόρησε η «Αμοργός του Νίκου Γκάτσου» ─το 1943, μέσα στην Κατοχή─ θεωρήθηκε για την εποχή της έργο πρωτότυπο και πρωτοποριακό, που σημάδεψε μια ουσιαστική στροφή του ποιητικού λόγου στη…

—της Ελένης Κεχαγιόγλου— Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ −                                                                    …