Ετικέτα: Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Αναισθητική αγωγή —Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου— Εκεί, ασάλευτοι μέσα στο φως της προκυμαίας μόνοι, κοιτώντας προς τη θάλασσα κτίρια γυμνά αμέτοχοι στο πλήθος που έρχεται βομβίζοντας αδιάφοροι στα ελπιδοφόρα σήματα, όχι αρεστοί Αιφνίδια ανάρρωση, ήχοι ανεπαίσθητοι, διαφάνεια * * * Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Η ποίηση δε μας αλλάζει —Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου— Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη * * * Εδώ…

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 344 Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη Είναι μερικά τραγούδια που λειτουργούν λυτρωτικά, που βοηθάνε το μυαλό να αδειάσει, να μπορέσει να πάρει τις απαραίτητες ανάσες, να ξεχάσει τι γίνεται γύρω του, να ξεφύγει, έστω για λίγο. Να, σαν αυτό, που δεν ξέρω γιατί πάντα μου θυμίζει κι αυτούς τους στίχους…

Tαξιδεύοντας —Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου— Tαξιδεύοντας στη δροσερή νύχτα, εκεί που με καλούν οι πεθαμένοι ή όσοι άγνωστοι έρχονται από μακριά μέσ’ απ’ τις φωτισμένες πόλεις και τη θάλασσα κι όλο βυθίζομαι ελεύθερα στον εύρωστο κορμό του κόσμου Αναπολώ λιγότερο τη σκόνη στις παλιές μου κάμαρες την παγωμένη ανταύγεια του απογεύματος στ’ άδεια δωμάτια * *…

Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία —Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου— Ανάβαν φώτα στις βεράντες κι η ψυχή μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ’ ένα προχώρημα της άνοιξης δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν’ ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία…

Πρατήριο βενζίνης —Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου— Είμαι η έρημη ασφαλτωμένη δημοσιά που αφήνεται σα μεθυσμένη ανηφορίζοντας με τις μοτοσικλέτες, αισθαντικό, ολονύχτιο φως που αγρυπνά σ’ ερημικό πρατήριο βενζίνης – γιατί βλέπω τα ολόκλειστα αυτοκίνητα σαν παίρνουν τη στροφή με τις σβηστές τους μηχανές, γιατί τα βλέπω μες στο εκτυφλωτικό τους φως να σου ανάβουν εξαίσια υπερκόσμια…

Αεροδρόμιο Μίκρας —Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου— Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα κι ο δρόμος χαρακώνει το φως κομματιαστά γυρνώντας μέσα στο άλλο φέγγος, σαν ξεγύμνωμα σ’ έναν απαίσιο αδυσώπητο βιασμό. Τότε λάμπουν για μας οι προβολείς, λάμπουν για σένα ανάβουνε οι δυνατοί φακοί κι όλα φωτίζουν το στόμα, τα μαλλιά, το νυχτωμένο σώμα˙ έτσι φέγγει βαθιά…