ΚΟΤΑ
—Zbigniew Herbert—
Η κότα είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα για το πού οδηγεί η μόνιμη συμβίωση με τους ανθρώπους. Έχει χάσει εντελώς την ελαφράδα και τη χάρη του πουλιού. Η ουρά της ξεπροβάλλει από τα πεταχτά της οπίσθια σαν πελώριο κακόγουστο καπέλο. Οι σπάνιες στιγμές έκστασης, όταν στέκεται στο ένα πόδι και σφαλίζει τα γουρλωμένα της μάτια με μεμβρανώδη βλέφαρα, είναι εντυπωσιακά αηδιαστικές. Κι επιπροσθέτως, αυτή η παρωδία τραγουδιού, αυτές οι στριγγές ικεσίες πάνω από κάτι απερίγραπτα κωμικό: ένα στρογγυλό, λευκό, διάστικτο αυγό.
Η κότα φέρνει στο νου ορισμένους ποιητές.
Zbigniew Herbert, Η ψυχή του κ. Cogito και άλλα ποιήματα, μετάφραση Χάρης Βλαβιανός, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2001.
