Κλειστά παράθυρα

στον Σταύρο Ζουμπουλάκη

«Πώς παρεδόθημεν τη φθορά;»
από τη Νεκρώσιμο Ακολουθία

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου—

Με προκλητικούς πυροβολισμούς, με ανιστόρητα ιερατικά κηρύγματα για τον Σωκράτη και τον Κολοκοτρώνη, με τη θλιβερή επανεμφάνιση του βασανιστή Θεοφιλογιαννάκου και με μια κιτς νεκρώσιμη ακολουθία, ο αμετανόητος Νίκος Ντερτιλής κηδεύτηκε αυτή τη βδομάδα, πλήρης ημερών. Η κηδεία του έγινε αφορμή για να συναντηθούν στο νεκροταφείο τα ζόμπι της χούντας με τα βαμπίρ της Χρυσής Αυγής. Διεκδικώντας ένα παρελθόν μέσα στο παρόν, και οι δύο ομάδες κέρδισαν τα «15 λεπτά δημοσιότητας» με τον αποχαιρετισμό ενός «δικού τους» ανθρώπου.

Στο πρόσωπό του, άλλωστε, έβλεπαν την απόλυτη περιφρόνηση απέναντι στη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Ως προς αυτό το τελευταίο, μάλιστα, ο θάνατος του ισοβίτη Ντερτιλή σηματοδοτεί μάλλον την πιο ακραία στάση υπέρβασης της μεταπολίτευσης. Καταδικάστηκε όταν αποκατάσταθηκε η δημοκρατία και πέθανε όταν οι οπαδοί του φασισμού προσπαθούν και πάλι να υπονομεύσουν τη σταθερότητά της. Για όλους όσους παραβρέθηκαν σε αυτή τη «μαύρη κηδεία», σίγουρα ο αποθανών δεδικαίωται ∙ με την τρέχουσα χρήση του ρητού, τουλάχιστον, γιατί στο βιβλικό απόσπασμα πουθενά δεν υπονοείται ότι ο θάνατος εξιλεώνει τον άνθρωπο, χωρίς την ειλικρινή μετάνοια. Αλλά ας μη μπλέξουμε στα βαθιά θεολογικά νερά.

«Εύχομαι να υπάρχει κόλαση εκεί που πήγε», δήλωνε με δίκαια αγανάκτηση τις ίδιες μέρες, η Μαρία Μυρονογιάννη, αδερφή του αδικοχαμένου εικοσάχρονου παλικαριού Μιχάλη Μυρονογιάννη, που πυροβολήθηκε εν ψυχρώ τις μέρες του Πολυτεχνείου από τον Ντερντιλή. «Πέρασα όλη μου τη ζωή με κλειστά παράθυρα, φοβισμένη», πρόσθεσε. Ας σταθούμε για λίγο σε αυτή τη δήλωση, που ξεπερνάει τις συνηθισμένες ανακοινώσεις των κομμάτων. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, η κοινωνία του φόβου, της βίας και της σιωπής, μια κοινωνία με «κλειστά παράθυρα» σαν κι αυτή που οραματίζονται οι λογής λογής Κασιδιάρηδες, είναι ένα εφιαλτικό σενάριο που βρίσκεται και πάλι μπροστά μας.

Σε μια προηγούμενη εκδοχή τρικομματικής συγκυβέρνησης, (κυβέρνηση Παπαδήμου), το αστικό κοινοβουλευτικό μπλοκ δυνάμεων ενέδωσε στη συμμαχία με το ΛΑΟΣ. Λίγο αργότερα, το αυγό του φιδιού απέκτησε αυτόνομη πολιτική παρουσία. Σήμερα πια, ένα κομμάτι των συμπολιτών μας, θύματα της ρατσιστικής βίας και της παράνομης δράσης ακραίων ομάδων, βρίσκονται στο στόχαστρο  της εξτρεμιστικής δεξιάς χωρίς καν να προστατεύονται από τη δικαιοσύνη. Από την άλλη μεριά, το δόγμα «νόμος και τάξη» που προωθεί, για τους δικούς της λόγους, η Ν.Δ. αναλώνεται σε μια επιλεκτική καταστολή, ενώ γύρω μας γιγαντώνεται ο πολιτικός γκαγκστερισμός της Χρυσής Αυγής. Μαζί του κερδίζει έδαφος και ο ανορθολογισμός του γείτονά μας που μονολογεί : «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται». Το μείγμα είναι εκρηκτικό, αν συνυπολογίσει κανείς και τα δημοσκοπικά δεδομένα.

Προφανώς η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την κηδεία του τελευταίου Απριλιανού. Επίσης, άλλος θα αποφασίσει για το ποια κόλαση του αξίζει. Εμείς, ωστόσο, ως δημοκρατικοί πολίτες θα πρέπει άμεσα να αποφασίσουμε αν θέλουμε να ζήσουμε με τα παράθυρα κλειστά. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν να υψώσουμε τώρα, πριν να είναι αργά, ένα μεγάλο «δημοκρατικό τείχος», που θα συμπεριλαμβάνει ακόμη και τις κοινοβουλευτικές συντηρητικές δυνάμεις, προκειμένου να απαξιωθεί πολιτικά η πρόκληση της Χρυσής Αυγής. Και βέβαια να καλέσουμε άμεσα την ιεραρχία της Ιεράς Συνόδου να καταδικάσει ξεκάθαρα τα γεγονότα που συνέβησαν στο νεκροταφείο, για να βρουν ανάπαυση και οι «αναστημένοι χίλιοι νεκροί», από τη νέκυια της επταετίας.