12|

12|Subkultur 90+
Δίσκοι που επιμένουν να στριφογυρνούν στο μυαλό των συντελεστών του dim/art

—του Διονύση Νοταράκη—

—————————————————————————————————————-

Pavement – Crooked Rain, Crooked Rain

Matador – 1994 

Είκοσι δευτερόλεπτα random studio ηχογραφήσεων (;) αποτέλεσαν την ιδανική εισαγωγή σε ένα album που πίσω στο 1994 όπου ηχογραφήθηκε ενέπνεε, αν μη τη άλλο, σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Η μπάντα από την California αποτέλεσε ίσως ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των 1990’s, τουλάχιστον με τον τρόπο που ο γράφων τα έχει εσωτερικεύσει. Οι διεργασίες της συγκρότησής τους ξεκίνησαν κάπου στο 1989 ενώ μια δεκαετία αργότερα, λίγο πριν την αυγή της νέας χιλιετίες, διαλύθηκαν — για να επανεμφανιστούν το 2010, πραγματοποιώντας μια περιοδεία που δεν άφησε ασυγκίνητους ούτε τους παλιούς ούτε τους νέους οπαδούς τους.

Αγνοώ αν το 1989 τότε που ο Stephen Malkmus και ο Scott Kannberg τζαμάριζαν και πειραματιζόταν με διάφορες ηχογραφήσεις, μπορούσε κανείς να προβλέψει πως οι δυο τους θα σχημάτιζαν μια μπάντα όπως οι Pavement. Κι ενώ ο δίσκος τους Crooked Rain, Crooked Rain που μπαίνει σήμερα στο μικροσκόπιο του dim/art, παραμένει «ανήλικος» για τα αμερικανικά δεδομένα, σήμερα, δύο γεγονότα δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν: Το πρώτο είναι πως οι αψιμαχίες ανάμεσα στον Stephen Malkmus των Pavement και το έτερον ιερόν τέρας των 1990’s, τον Billy Corgan των Smashing Pumpkins ανήκουν στο παρελθόν και κανείς δεν ασχολείται με αυτές αφού και οι δύο μπάντες άφησαν πίσω τους μερικούς από τους σπουδαιότερους δίσκους της δεκαετίας. Το δεύτερο είναι πως οι Pavement με έναν πολύ δικό τους τρόπο αποτέλεσαν ένα σχήμα που επηρέασε ύπουλα όλες τις μεταγενέστερες μπάντες που τους πήραν στα σοβαρά, αφού ψήγματα του τόσο γεμάτου ήχου τους μπορούμε να ανιχνεύσουμε σχεδόν παντού.

Το Crooked Rain, Crooked Rain αποτέλεσε τον δεύτερο και ίσως τον πλέον καθηλωτικό δίσκο της μπάντας. Οι Pavement, αναμφίβολα αμερικάνοι —η αδυναμία της στήλης σε συγκροτήματα από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού δύσκολα κρύβεται πια— κλείνουν διακριτικά το μάτι στη Μεγάλη Βρετανία και τους Beatles του I want you (She’s so heavy), χωρίς όμως να αποκόβονται από την μεγάλη παράδοση της country, την ηλιόλουστη δυτική ακτή, τις fuzzy κιθάρες αλλά και τον Dave Brubeck στο 5-4 = Unity. Όλος ο δίσκος είναι ένα κάλεσμα σε ένα μουσικό road trip ή όπως τραγουδούν οι ίδιοι: ‘Down in Santa Rosa over the bay / Across the grapevine to L.A. / We’ve got desert, we’ve got trees / We’ve got the hills of Beverly / Let’s burn the hills of Beverly!’ Οι Pavement μας προειδοποίησαν σε ανύποπτο χρόνο γι’ αυτό που θα έκαναν. Σάρωσαν το rock and roll, έπαιξαν σε όλες τις γωνιές της γης, έφτασαν εκεί που ήθελαν, πυρπόλησαν την κορυφή και κάηκαν μέσα στο παρανάλωμα της φωτιάς που οι ίδιοι έβαλαν. To αριστουργηματικό αυτό album διαρκεί 45 λεπτά και μετά την πρώτη ακρόαση το repeat είναι μονόδρομος.

9,5 / 10 

subkultur90+