Twitter paintings

Τι να πρωτοπείς σε 140 χαρακτήρες; Αρκετά. Ή όσα χρειάζονται. Ή να γράψεις διήγημα — εντάξει, πολύ μικρό διήγημα. Είναι γνωστή η περίπτωση του (προ Twitter, βέβαια) σύντομου (μόλις έξι λέξεων) διηγήματος του Ernest Hemingway:

“For sale: baby shoes, never worn.”

Στα ελληνικά μπορεί να μεταφραστεί σε τέσσερις μόνο λέξεις:

«Πωλούνται: μωρουδιακά παπούτσια, αφόρετα».

Το (γλωσσολογικό, αν μη τι άλλο) ενδιαφέρον είναι ότι οι έξι αγγλικές αποτελούνται από 33 μόλις χαρακτήρες (ο αριθμός περιλαμβάνει τα κενά διαστήματα και τη στίξη) ενώ οι τέσσερις ελληνικές από κοτζάμ 40 χαρακτήρες. Αντιτουιτερική γλώσσα κατ’ αρχήν τα ελληνικά, λοιπόν. Παρ’ όλα ταύτα, μόλις πέρσι κυκλοφόρησε το βιβλίο Tweet_Stories, Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες με 371 ελληνικά «μικροδιηγήματα» (επιμέλεια Γιάννης Φαρσάρης, OpenBook.gr, μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν εδώ).

Ας επιστρέψουμε ωστόσο στο ίδιο το tweet, ανεξαρτήτως γλώσσας. Είπαμε, με 140 χαρακτήρες γράφεις διήγημα. Μήπως όμως ζωγραφίζεις και πίνακα; Σε πρόσφατη ανάρτηση του dim/art ασχοληθήκαμε με ενδιαφέρον θέμα «το κείμενο ως εικόνα». Η αναδρομική έκθεση της Kim Gordon (Design Office with Kim Gordon — Since 1980, εγκαίνια 19/10) στη γκαλερί White Columns της Νέας Υόρκης (όπου έκανε και την πρώτη της ατομική έκθεση, το 1981) περιλαμβάνει αρκετά “Twitter paintings”, δηλαδή πίνακες με tweets της Lena Dunham, του Jerry Saltz κ.ά., καθώς και άλλα εικαστικά έργα με βάση τον γραπτό λόγο, τη σειρά “Noise Painting” — ονόματα συγκροτημάτων όπως οι Pussy Galore, οι Weak Sisters και οι Sonic Youth. Η αναδρομική έκθεση της Kim, που είναι πιο γνωστή από τη μουσική της καριέρα (βασικό στέλεχος των Sonic Youth επί τριάντα χρόνια, από το 1981 ως το 2011), περιλαμβάνει ακόμα διάφορα «πειραγμένα» αντικείμενα, όπως φούστες ή κλαδιά δέντρων, αποτέλεσμα των εικαστικών πειραματισμών της με τη μόδα και το design.

«Με ενδιαφέρει γενικά να πειραματίζομαι, να χρησιμοποιώ την τέχνη για να αποδομήσω το design και το design για να αποδομήσω την τέχνη», έγραφε η Kim το 1981, με αφορμή την πρώτη της έκθεση. Τριάντα δύο χρόνια αργότερα, η δήλωση μάλλον ισχύει. Όσον αφορά το twitter, το οποίο ενέπνευσε τα “Twitter paintings”, τα πιο πρόσφατα από τα έργα που εκτίθενται, το αντιμετωπίζει ακόμα με ένα σχετικό δέος: «Είναι ένας κάπως πλάγιος τρόπος να μάθεις πράγματα για κάποιον. Δεν το έχω κατακτήσει ακόμα».