Φλωρεντία, το όραμα της αναγέννησης

—της Μαρίας Κατσουνάκη—

Για τη Φλωρεντία έχουν γραφτεί και θα εξακολουθήσουν να γράφονται πολλά, πάρα πολλά. Κάθε επίσκεψη στη γενέτειρα της ιταλικής Αναγέννησης προκαλεί και αναθεωρεί σκέψεις, βοηθά να αποθηκεύσουμε ομορφιά και συγκίνηση ώστε να αυξήσουμε το όριο αντοχής στα δύσκολα της ζωής.

Η Φλωρεντία, όπως πληροφορούμαστε, δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους προορισμούς των Ελλήνων ταξιδιωτών των αργιών. Τότε, δηλαδή, ακόμη που «λεφτά υπήρχαν» και για να πας Ιταλία τριήμερο 28ης Οκτωβρίου ή του Αγίου Πνεύματος έπρεπε να έχεις φροντίσει να κάνεις κράτηση αεροπορικού εισιτηρίου, εβδομάδες νωρίτερα. Η Ρώμη ή το Μιλάνο ήταν must. Τα άγρια ξεφωνητά των καταναλωτών της Via del Corso και της Via dei Condotti (για πιο σινιέ γούστα), στο Φιουμιτσίνο, στην ουρά της επιβίβασης για την επιστροφή στην Ελλάδα, με τα πολλαπλά τρόπαια της μανίας στα χέρια, ήταν (;) εικόνα μάλλον συνηθισμένη.

Το περασμένο τριήμερο η Φλωρεντία είχε εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες (Κινέζους, Ιάπωνες, Ρώσους και, βέβαια, πολλούς Ιταλούς) αλλά μετρημένους στα δάχτυλα του χεριού Ελληνες. Συνέπεια της οικονομικής κρίσης; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Πριν από τρία χρόνια, φίλοι, μου μετέφεραν ότι συνάντησαν ένα γκρουπ Ελλήνων που πήγαινε στη Φλωρεντία για τον γάμο ενός ζευγαριού το οποίο καμία σχέση δεν είχε με την πόλη αλλά, να, είπε να παντρευτεί κάπου εξωτικά και ασυνήθιστα…

Η Φλωρεντία έχει υψηλό κόστος και ο τουρισμός της είναι ειδικών απαιτήσεων. Κάτι πρέπει να σου λένε ο Φιλιπίνο Λίπι, ο Φρα Αντζέλικο ή ο Μποτιτσέλι. Ακόμη και αν δεν μείνεις επί ώρα σιωπηλός μπροστά στα φρέσκο στο παρεκκλήσι Μπρανκάτσι ή αν «Η γέννηση της Αφροδίτης» σε συγκινεί λιγότερο από τη θέα στον Αρνο, μέσα από τα παράθυρα στους διαδρόμους της Ουφίτσι, η πόλη σε απορροφάει. Η εποχή της υπερπληροφόρησης αποτρέπει (ή εμποδίζει) από σύνδρομα όπως εκείνο του Σταντάλ – τον νευρικό κλονισμό που υπέστη βγαίνοντας από τη Σάντα Κρότσε το 1817. Δύσκολο να μείνεις ανεπηρέαστος αλλά εξίσου δύσκολο πλέον (αν όχι αδύνατον) να αντιμετωπίσεις και ψυχοσωματικές διαταραχές εκτεθειμένος διαρκώς σε έργα τέχνης. Οπως και να έχει, θέλεις δεν θέλεις, αφηρημένος ή συνειδητός, στη Φλωρεντία είσαι προσκυνητής παρά επισκέπτης.

Στην Ιταλία της οικονομικής κρίσης ο τουρισμός δεν φαίνεται να έχει υποστεί κανένα πλήγμα. Δεν πρόκειται για αιφνίδια έξαρση (όπως συνέβη στην Ελλάδα) με απροσδιόριστο μέλλον, αλλά για συνεχή και σταθερή προσέλευση. Στη Φλωρεντία δεν υπάρχει σημείο της πόλης που να μπορείς να επισκεφθείς χωρίς είσοδο. Από 6 – 7 ευρώ κάθε φορά που διαβαίνεις το κατώφλι μιας εκκλησίας, μουσείου ή μοναστηριού. Ο δήμος της πόλης εισπράττει 3 ευρώ για κάθε τουρίστα που διαμένει στα ξενοδοχεία της (30.000 κλίνες). Με έναν πρόχειρο υπολογισμό -και με δεδομένη την πληρότητα- ο δήμος κερδίζει περίπου 90.000 ευρώ τον μήνα… Τα έξοδα για τη συντήρηση και αποκατάσταση των εκατοντάδων έργων είναι τεράστια ούτως ή άλλως και καλύπτονται κυρίως από χορηγίες.

Η Φλωρεντία παραμένει μήτρα πολιτισμού αλλά και μια διαρκής απάντηση στο ερώτημα: «πεθαίνει η Ευρώπη;» Μπορεί να γερνάει, να μην τροφοδοτεί την παγκόσμια σκέψη, να δυσκολεύεται να συγκρατήσει την πτώση της. Αν όμως σταθούμε σε μια από τις γέφυρες της Φλωρεντίας, κοιτάξουμε την πόλη και κλείσουμε τα μάτια, συνεχίζουμε να οδοιπορούμε. Με την εικόνα μιας Ευρώπης που θριάμβευσε, της τέχνης της που καταυγάζει. Ήσυχα τώρα, χωρίς παραφορά.

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste