Ο σεβασμός ως ριζοσπαστικό αίτημα

Η περίπτωση Τατσόπουλου και ΣΥΡΙΖΑ ή «ένα βήμα μπρος, διακόσια πίσω»

—του Γιώργου Τσακνιά—

—Ναι ρε, ΜΠΑΟΚ!—

Σύνθημα σε πανό στην Τούμπα

Το σίριαλ Τατσόπουλου-ΣΥΡΙΖΑ —αν όντως έφτασε στο τέλος του— είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Δεν θα μπω στη ουσία: θα κάνω μερικά σχόλια με αφορμή το άρθρο του Ηλία Χρονόπουλου, ο οποίος έγραψε σήμερα στο red notebook για να εκφράσει την ανακούφισή του που πλέον ο ίδιος —καθώς και «αρκετές αριστερές και αρκετοί αριστεροί»— δεν θα είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται «με το ζόρι στον ίδιο χώρο με τον κ. Τατσόπουλο».

Ως λόγος προβάλλεται η έλλειψη σεβασμού του Τατσόπουλου προς τον ΣΥΡΙΖΑ, και προς τεκμηρίωση απαριθμούνται τα αμαρτήματα του Τατσόπουλου: «ο άκρατος σεξισμός του διαγκωνισμού των σεξουαλικών του επιδόσεων, το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με ΝΔ, η κυβέρνηση συνεργασίας με όλους πλην Χ.Α., τα κλεισίματα του ματιού στον Βενιζέλο και την “κεντροαριστερά”, οι αήθεις επιθέσεις στην Αυγή, είναι όλα φαινόμενα εκτός του αξιακού πλαισίου της αριστεράς και του πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ».

Αφήνω κατά μέρος την κουτοπονηριά με την οποία αφενός συναριθμούνται ανόμοια πράγματα, αφετέρου εμφανίζονται ως αυτονόητες επικεφαλίδες άλλα πράγματα, που μπορεί να μην είναι κι έτσι (π.χ., μήπως —λέμε τώρα— η Αυγή ξεκίνησε πρώτη τις «αήθεις επιθέσεις» εναντίον του Τατσόπουλου και όχι το αντίθετο;). Προφανώς, δεν σκοπεύω να λάβω μέρος στο κομματικό δικαστήριο στην υπόθεση «ΣΥΡΙΖΑ vs Τατσόπουλος» από καμία πλευρά. Βεβαίως όμως και θα σχολιάσω το «κατηγορητήριο» από πλευράς δημόσιου πολιτικού λόγου: αυτό που με συγκίνησε ιδιαίτερα είναι η επίκληση της έννοιας του «σεβασμού», η οποία απαντάται δις στο κείμενο του Ηλία Χρονόπουλου: «Είναι σαφές ότι δε μας σέβεται…» και «Είναι μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ (του κόμματος έχει αρνηθεί να είναι) και δεν δείχνει να σέβεται τον ΣΥΡΙΖΑ καθόλου».

Ο σεβασμός το λοιπόν είναι περίεργο πράγμα: ο σεβασμός της πολυφωνίας και των λουλουδιών που τα αφήνουμε όλα να ανθίσουν κ.λπ. είναι α λα καρτ. Ο σεβασμός της Ευρώπης της Μέρκελ και του νεοφιλελευθερισμού προφανώς θα ήταν ολέθριο λάθος — κι έτσι, την Τετάρτη ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να μην παραστεί στην εκδήλωση για την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα, την Πέμπτη όμως επισκέφθηκε τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Εντάξει: τον επισκέφτηκε για να συζητήσει ζητήματα μετανάστευσης στη βάση της αλληλεγγύης. Προφανώς, η Ευρώπη των λαών και των εργαζομένων θα επιτευχθεί από τα κάτω, άρα δεν πάμε στις φιέστες «τους», αλλά η αλληλεγγύη από τα πάνω, άρα πάμε στον Βαρθολομαίο. Με την ευκαιρία, τον σεβόμαστε και λίγο, τον Παναγιότατο. Είχαν προηγηθεί προ ολίγων ημερών τα Φώτα και οι φωτισμοί, όπου είδαμε υποψήφιους δημάρχους του ΣΥΡΙΖΑ  που παρευρέθησαν επισήμως στον αγιασμό των υδάτων, πάνω στην εξέδρα· προφανώς, από σεβασμό στην παράδοση, στο λαό του δήμου τους κ.λπ. Μπορεί και στον παπά της ενορίας, αλλά δεν παίρνω όρκο. Εδώ θα εξηγήσω το προφανές, γιατί δεν είναι τελικά προφανές: δεν είναι κακό από μόνο του να παρίστασαι σε κάτι τέτοια· κακό —και ανήθικο— είναι να πουλάς ταυτόχρονα «εξαγωγή της επανάστασης» (έχω κατά νου συγκεκριμένο υποψήφιο, τροτσκιστή) και «σεβασμό εις τας παραδόσεις» — ή, όπως λέει κάπου στο Αστερίξ στην Κορσική, άλλο κρασί στους καλεσμένους σου και άλλο στους πελάτες.

Εν κατακλείδι: με διασκεδάζει, με θλίβει και λίγο με τρομάζει η επιστροφή της ριζοσπαστικής αριστεράς στον —κατεξοχήν συνδεδεμένο με συντηρητικές έννοιες, αντιλήψεις και σχέσεις— όρο «σεβασμός».

Θα κλείσω με κάτι που μου έφερε στο νου η επίκληση του σεβασμού — μια πραγματική ιστορία, όπως μου την αφηγήθηκε αυτόπτης μάρτυς: στις 21/10/1999, ο ΠΑΟΚ υποδέχεται την Μπενφίκα στην Τούμπα για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στην εξέδρα των επισήμων, όπως πάντα, βρίσκονται και μερικοί καλεσμένοι οπαδοί της ξένης ομάδας — συνήθως μέλη της αποστολής ή εργαζόμενοι στην πρεσβεία κ.λπ. Στο 68΄ λοιπόν ανοίγει το σκορ για την Μπενφίκα ο Νούνο Γκόμεζ κι ένας Πορτογάλος πετάγεται όρθιος και αρχίζει να χειροκροτά. Ένας ΠΑΟΚτσής που καθότανε πίσω του του χώνει μια κλωτσιά στα οπίσθια και ο Πορτογάλος κατρακυλάει 5-6 θέσεις. Σηκώνεται, τινάζει τα ρούχα του, προσπαθεί να καταλάβει από πού του ήρθε. Βλέπει τη φάτσα του τύπου που καθόταν πίσω του και, χωρίς να βγάλει μιλιά, επιστρέφει στη θέση του. Ο αγώνας προχωράει, ο Φραντζέσκος ισοφαρίζει με τον συνήθη τρόπο του, με απευθείας φάουλ, στο 90΄, και η Τούμπα φλέγεται — αλλά στις καθυστερήσεις, στο 94΄, ο Ρονάλντο Γκιάρο κάνει το 1-2. Παγωμάρα βέβαια στην Τούμπα, παγωμάρα και στην εξέδρα των επισήμων. Ο Πορτογάλος τίποτα, κιχ. Ο τύπος πίσω του τον κοιτάει καλά καλά και μετά γυρνάει στον διπλανό του και του λέει:
«Τον βλέπεις τώρα πώς σ έ β ε τ α ι;»

Στα Τρίκαλα, στα δυο στενά
σκοτώσανε τον Σακαφλιά
καλά τον κάναν τον μπινέ
δεν φώναζε: «ΠΑΟΚ ολέ!»

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Παροράματα και ημαρτημένα