Ξέρω πού μένει ο Syd Barrett

Το τραγούδι είναι μούφα, μέτριο, αδιάφορο, πως το λένε. Η ιστορία του από την άλλη είναι ό,τι πρέπει για μπύρες στην παραλία, αλμυρά μετρήματα αστεριών και ελεύθερο κάμπινγκ. Ο Syd Barrett ήταν η μορφή πίσω από τους Pink Floyd τα πρώτα χρόνια. Από τη μουσική τους μέχρι την καθημερινότητα τους, το μέσο μέχρι το μήνυμα. Μετά κάτι χάλασε. Μπερδεύτηκαν μέσα και μηνύματα και όλα. Μάλλον έφταιγε το LSD, ίσως να ήταν από την αρχή μπερδεμένα όλα. Έκανε δυο χρόνια προσπάθεια να πει κάτι, είδε ότι δεν μπορούσε το «λαμπερό τρελό διαμάντι» και κλείστηκε σε ένα σπιτάκι κάπου κοντά στο Cambridge, ζωγραφίζοντας και σκαλίζοντας τον κηπάκο του. Του έφταναν τα royalties από τους πρώτους δίσκους. Οι υπόλοιποι έγιναν αυτό που ξέρουμε για Pink Floyd. Σε κάποιο tour, πολύ καιρό μετά, ο David Gilmour πήρε για support τους Television Personalities, περισσότερο για αυτό το κομμάτι. Ο Gilmour νόμιζε ότι έκαναν βρετανικό χιούμορ. Υποτίθεται ότι η διεύθυνση κατοικίας του Syd ήταν το κοινό μυστικό όλων των Floyd. Δεν ήθελε, δεν ήθελαν να τον ενοχλεί κανείς. Δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει καμιά δημοσιότητα. Ήθελε τα παστέλ του και τα λαχανάκια του. Είχε κουραστεί, είχε φύγει. Αλλά αυτοί οι τύποι στην πρώτη συναυλία διέκοψαν το κομμάτι και είπαν από μικροφώνου την διεύθυνση. Δεν έκαναν πλάκα. Την ήξεραν και την είπαν. Έτσι απλά. Ο Gilmour τους έδιωξε κλωτσηδόν από την περιοδεία. Κατι ψέλλισαν, ότι, σιγά, κανείς δεν πρόλαβε να την γράψει, κανείς δεν θα τη θυμάται. Βλακείες. Τώρα πάρτε μπύρες, πάτε παραλία, μέτρηστε αστέρια. Μετά από αυτό βάλτε στο Spotify, στο YouTube, όπου, το Piper at the Gates of Dawn και το Saucerful of Secrets και πείτε ένα γειά χαρά στον παλιόφιλο τον Syd.

Εικόνα εξωφύλλου: έργο του Syd Barrett

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. 

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια