«Heroes»

Αυτό δεν είναι τραγούδι #14
Dj της ημέρας: Μαρία Τσάκος

Το 1976 ο David Bowie μετακόμισε για τρία χρόνια στο Βερολίνο για να ξεφύγει από τον εθισμό του στην κοκαΐνη και τη μανία με τον αποκρυφισμό. Κοιτώντας μια μέρα από το παράθυρο του στούντιο ηχογράφησης, είδε ένα ζευγάρι να φιλιέται σ’ ένα παγκάκι κάτω από ένα φυλάκιο του Tείχους. Η σκηνή ήταν αρκετή για να τον εμπνεύσει να γράψει (μαζί με τον Brian Eno) ένα από τα πιο μελαγχολικά και συναισθηματικά κομμάτια που έχει γράψει ποτέ, το “Heroes” (εσκεμμένα γραμένο με εισαγωγικά). Έπλασε μια φανταστική ιστορία αγάπης που βρίσκει τη λύτρωσή της στο φιλί δύο ανθρώπων που δεν μπορούν να είναι μαζί αλλά μπορούν να γίνουν «ήρωες» —«βασιλιάς» και «βασίλισσα»— της δικής τους ιστορίας έστω για μια μέρα. Η μουσική αποδίδει την αγωνία των στίχων καθώς οδηγείται βαθμιαία σε κρεσέντο, ο Bowie το ερμηνεύει υποδειγματικά (τρυφερά και σπαρακτικά όσο πρέπει-όπου πρέπει), ο Eno παίζει υποβλητικά πλήκτρα, ενώ ο Tony Visconti (εκτός από την εμπνευσμένη παραγωγή) συνεισέφερε και χτυπώντας ένα μεταλλικό τασάκι στο τραπέζι. (Χρόνια αργότερα, ο Bowie αποκάλυψε πως ο Visconti —που ήταν τότε ακόμα παντρεμένος—, ήταν εκείνος που φιλιόταν με τη φιλενάδα του μπροστά στο Τείχος και του έδωσε την ιδέα για το τραγούδι). Σε συναυλία του στο Δυτικό Βερολίνο το 1987, ο Bowie  τραγούδησε το “Heroes” πάνω σε μια σκηνή που ακουμπούσε στο Τείχος. Αργότερα διέρρευσε στον Τύπο ότι χιλιάδες νέοι είχαν μαζευτεί από την άλλη πλευρά για να τον ακούσουν και πως διατάχτηκε η επέμβαση της αστυνομίας η οποία με τη βία (και με πυροβολισμούς στον αέρα) προσπάθησε να τους απομακρύνει επειδή είχαν αρχίσει να φωνάζουν συνθήματα κατά του καθεστώτος.

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. 

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια