Αύριο θα έχουμε χαθεί

Οι κάτοικοι της μεγαλύτερης συνοικίας καλλιτεχνών στον κόσμο αρνούνται να υπακούσουν στην κυβέρνηση και να φύγουν.

 

—Κείμενο: Mallika Rao. Φωτογραφίες: Josh Bergeron. Μετάφραση για το dim/art: Γώργος Θεοχάρης—

Όταν ο φωτογράφος Josh Bergeron πήγε στην Καθπούτλι, περίμενε να βρει μια πόλη φάντασμα· αντ’ αυτού βρήκε ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων να ζει εκεί.

Αυτός ο λαβύρινθος ρυπαρών δρόμων στην καρδιά του Δελχί, στην ​​Ινδία, λέγεται πώς είναι η μεγαλύτερη συνοικία καλλιτεχνών στον κόσμο. Εκεί μένουν οικογένειες καλλιτεχνών του δρόμου για δεκαετίες. Όταν ο Bergeron επισκέφθηκε τη συνοικία, πριν από λίγες μέρες, υπέθετε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την βρει στην ακμή της. Η περιοχή (η οποία βρίσκεται σε κεντρικό σημείο και δυνητικά έχει μεγάλη αξία) έχει μαρκαριστεί από την Υπηρεσία Ανάπτυξης του Δελχί για ισοπέδωση και ανοικοδόμηση, και οι μπουλντόζες αναμένονται από μέρα σε μέρα. Οι περισσότερες από τρεις χιλιάδες οικογένειες που ζουν εκεί υποτίθεται ότι έπρεπε να έχουν αδειάσει τον χώρο από τον περασμένο Φεβρουάριο. 

Ένα αγοράκι μιμείται μια μαϊμού. Η τέχνη του δρόμου είναι οικογενειακή υπόθεση στην Καθπούτλι, και τα παιδιά μαθαίνουν όλες τις μορφές της –από μαγικά κόλπα μέχρι ακροβατικά– από τους γονείς τους.

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι το σχέδιο είναι μια ξεκάθαρη ανταλλαγή: οι εκτοπισμένες οικογένειες θα στεγαστούν σε κτίρια που θα χτιστούν στην ίδια περιοχή, και μέχρι τότε οι κάτοικοι της Kathputli θα ζήσουν σε προσωρινές εγκαταστάσεις. Αλλά οι επικριτές του σχεδίου, εντός και εκτός της συνοικίας, αμφισβητούν τις προθέσεις της κυβέρνησης για την τήρηση των υποσχέσεων της, ιδίως με δεδομένη την προνομιακή θέση της συνοικίας. Ο κίνδυνος της εξολόθρευσης ενός σφύζοντος λαϊκού πολιτισμού για να ανέβουν οι αξίες των ακινήτων της αναβαθμισμένης συνοικίας έχει προκαλέσει την κατακραυγή σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο (δείτε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ για την ιστορία της συνοικίας, με τίτλο “Tomorrow We Disappear”).

Σύμφωνα με τον Bergeron, οι κάτοικοι της Καθπούτλι έχουν βρει την πιο απλή μορφή διαμαρτυρίας: απλώς αρνούνται να φύγουν. Φτάνοντας εκεί, είδε έκπληκτος μια πολύβουη συνοικία να σφύζει από ζωή, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις ότι οι μπουλντόζες πρόκειται να εισβάλουν από ώρα σε ώρα.

Ο Bergeron τους ρώτησε γιατί δεν φεύγουν.

Του απάντησαν ότι δεν είναι ικανοποιημένοι με το τυπικό σκέλος του διακανονισμού. Όπως είπαν, αν και έχουν υπογράψει διετή συμβόλαια για να μετακινηθούν στο Ανάντ Παρμπάτ–τον προσωρινό χώρο στέγασης–, οι κυβερνητικές υποσχέσεις για την επιστροφή τους στην αναβαθμισμένη συνοικία μετά την ανοικοδόμηση έχουν μείνει στα λόγια.

Ακόμα και αν τους αφήσουν να επιστρέψουν, πολλοί παλιοί κάτοικοι εκφράζουν στους δημοσιογράφους τον φόβο τους ότι τα μοντέρνα διαμερίσματα που θα χτιστούν θα είναι πολύ μικρά για τις ανάγκες τους, καθώς πολλές οικογένειες αριθμούν  περισσότερα από δώδεκα μέλη. Επίσης, όπως λένε, οι περισσότεροι βγάζουν τα προς το ζην από τις χαρακτηριστικές μαριονέτες της Καθπούτλι*, κάποιες από τις οποίες ξεπερνούν τα τρία μέτρα σε ύψος, απαιτούν άφθονο χώρο αποθήκευσης. Επιπλέον, οι εγκαταστάσεις στο Anand Parbat έχουν επικριθεί από τοπικά μέσα ενημέρωσης ως κακής ποιότητας, και ο τόπος είναι εκτεθειμένος σε σφοδρούς ανέμους.

Από περιέργεια, ο Bergeron πέρασε και από τοΑνάντ Παρμπάτ. Βρήκε μόνο τρία άτομα να ζουν σε κάτι που έμοιαζε με «εγκαταλελειμμένο μοτέλ της συμφοράς», όπως είπε.  «Ήταν κάπως παράξενο το θέαμα – όλα αυτά τα μονώροφα σπιτάκια, αποστειρωμένα, καθαρά και… ακατοίκητα».

Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της Καθπούτλι που αρνούνται να φύγουν ξέρουν ότι δεν πρόκειται να μείνουν στη συνοικία τους για πάντα. Πιστεύουν ότι τελικά θα τους διώξουν με τη βία. Ο Bergeron συνόψισε επιγραμματικά το σκεπτικό τους σε τρεις προτάσεις: «Η εξουσία στο Δελχί είναι υπερβολικά διεφθαρμένη. Δεν είμαστε στην εξουσία. Το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο».

Κάτοικοι της Kathputli κατά τη διάρκεια μιας puja (θρησκευτική τελετή).

Πηγή: The Huffington Post  

* Σ.τ.Μ.: Στη γλώσσα της Ρατζαστάν, “καθ” σημαίνει “ξύλο” και “πούτλι” σημαίνει “κούκλα”. Αν και σήμερα οι μαριονέτες στην Καθπούτλι δεν φτιάχνονται μόνο από ξύλο, αποτελούν την εξέλιξη μιας υπερχιλιετούς παράδοσης.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά