Αυτό δεν είναι τραγούδι #212
Dj της ημέρας, η Ξένια Κουναλάκη
Το κινέζικο ξεχαρβαλωμένο πούλμαν είχε φτάσει στα 5500 μέτρα υψόμετρο και συνέχιζε. Η κορυφή δεν φαινόταν πουθενά. Ο Κινέζος οδηγός συνέχιζε την ξέφρενη πορεία του στον φιδίσιο δρόμο των Ιμαλαΐων, ο οποίος δεν φαινόταν να τελιώνει κάπου. Συνεννόηση αδύνατη, αφού είχε βαλθεί με μαοϊκή στοχοπροσήλωση να φτάσει στο κατάλληλο σημείο, για το προγραμματισμένο πικ νικ. Είχε αρχίσει να με πιάνει πανικός γιατί τα πρώτα συμπτώματα υποξίας έκαναν την εμφάνισή τους, παρά τα θιβετιανά ματζούνια που είχα πάρει. Πονοκέφαλος, ναυτία, δυσκολία αναπνοής. Στη διαδρομή συναντούσαμε παλαβούς ποδηλάτες που είχαν τάμα να φτάσουν (ως το Έβερεστ;) αλλά και πιστούς βουδιστές, οι οποίοι έπεφταν κάτω και ξανασηκώνονταν σε μία αδιάκοπη επίκυψη. Ένιωθα σαν την Αλίκη που έχει πέσει μέσα στην τρύπα και αιωρείται αργά σαν πούπουλο, χωρίς βαρύτητα. Κάποτε, ένα λεπτό πριν την απελπισία, φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Καμια δεκαριά γιακ έβοσκαν στην περιοχή. Στρώσαμε τα παλτά μας κι αρχίσαμε να τρώμε βαρετά σάντουιτς. Ο διπλανός μου φορούσε ακουστικά. Μέσα στην απόλυτη ηρεμία των Ιμαλαϊων άκουγα αχνά ένα τραγούδι των Pink Floyd. Αρχισε να σιγομουρμουρίζει “How I wish you were here”. Τραγουδούσε εντελώς παράφωνα, γιατί τα ακουστικά τον εμπόδιζαν να ακούσει την επιστροφή της φωνής του. Είχε κάτι αυτιστικό και χαριτωμένο ταυτόχρονα. Η ζωή μού φάνηκε λίγο πιο εύκολη εκείνη την στιγμή. Μετά ο δρόμος άρχισε να κατεβαίνει. Στο Λιντσί ένιωσα σαν να βρήκα τον επίγειο παράδεισο. Στα 3500 μέτρα υψόμετρο.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 
Σχολιάστε