De profundis
—Γκέοργκ Τρακλ—
Μετάφραση: Δημ. Στ. Δήμου
Είναι ένα θερισμένο χωράφι, που το δέρνει μαύρη βροχή.
Είναι ένα σκούρο δέντρο, που στέκει μονάχο.
Είναι ένας άνεμος, που σφυρίζει γύρω από άδειες καλύβες —
Πόσο θλιμμένο τούτο το βράδυ.
Προσπερνώντας το χτήμα συνάζει
λιγοστά που απομείνανε στάχυα γη γαλήνια Ορφανή.
Στρογγυλά και χρυσά μες στο σούρουπο πλανιένται τα μάτια της
κι η αγκαλιά της προσμένει τον ουράνιο μνηστήρα.
Στο γυρισμό,
το γλυκό βρήκαν σώμα οι βοσκοί
σαπισμένο στον αγκαθερερό θάμνο.
Είμαι ένας ίσκιος μακριά από χωριά σκοτεινά.
Του Θεού τη σιωπή
ήπια απ’ τη βρύση του δάσους.
Στο μέτωπό μου χύνεται μέταλλο κρύο.
Αράχνες αποζητάν την καρδιά μου.
Είναι ένα φως, που σβήνει στο στόμα μου.
Τη νύχτα βρέθηκα μες σε μια στέπα,
γεμάτος ρύπο και σκόνη των άστρων.
Στο θάμνο της φουντουκιάς
κρυστάλλινοι Άγγελοι αντήχησαν πάλι,
Εδώ άλλα ποιήματα άλλων εβδομάδων
dimart 
Σχολιάστε