Κατηγορία: Το ποίημα της εβδομάδας

[Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει…]

—Κώστας Καρυωτάκης—

Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει,
ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;

Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμεν τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.

Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.

Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε
του μακρινού, αόριστου κινδύνου.

Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια
μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Σίγουρο πια

—Αμαλία Τσακνιά—

Πώς κάπου υπάρχει ασφαλιστική δικλείδα
σίγουρο πια. Την πρόσεξα πολλές φορές
εκείνη τη λεπτή στήλη ατμού
ασήμαντη ρωγμή στην καταχνιά
που αποτρέπει την έκρηξη
ή το καλόγνωμο φωτάκι πίσω από τα μάτια μας
π’αναβοσβήνει συνθηματικά
μονάχα ένα δευτερόλεπτο πριν απ’την τρέλα
ή τον μονόφθαλμο κλειδούχο
που ξεπετιέται από το μαύρο της πιό άγριας νύχτας
κι αδράχνει το μοχλό
ενώ το τρένο προσπερνά
ουρλιάζοντας.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Ο ξένος των άστρων

—Δ. Π. Παπαδίτσας—

Ξέρετε από ποιο κρησφύγετο του μυαλού μου έρχεστε
κι από ποιο άνοιγμά μου που φυσάνε ζέφυροι περνάτε
αρχαία αποδημητικά πουλιά;

Α εγώ, και μέσα στης ματιάς μου το ήμερο πλήθος αριθμών
και στης ματιάς μου τους μαγνήτες ελάσματα λαμποκοπούν
σαν να ΄ναι κάτοπτρα που μέσα τους η Κολχίδα κατευόδωσε την άγρια κόρη
και τ’ όνειρο γίνηκε αντίληψη πραγμάτων. Ναι
δεκαεφτά γενιές δικές μου σμίλεψαν τα πυρωμένα μάτια του Ιέρωνα
και η Σικελία υπήρξε περιδέραιο ευφυών κυττάρων
όπου του Είναι οι ώρες εκατομμυριοστές της φύσεως απορρίψεις
λάμψεις από εγκέφαλο σ’ εγκέφαλο και υπέρηχοι τάφων
ερευνούν αστροφεγγιές και υδροχαρείς εμβρυονίδες

Αν μπορείς τώρα μέτρησέ μου την αίσθηση
κι ονόμασέ την Δίκη ή έρκος ή δόξα που αμφιέζει νεύρα
ή νου αθέριστο άνθος

Ξένε πες μου ποια η πατρίδα σου
ποια σου άφησε με το στόμα το λουλούδι της στου αφαλού σου τη γούβα
ποιος καρπός πήγε πιο κάτω κι από ποιο δέντρο έπεσε
και σε ποια στιγμή της αιωνιότητας

Ξένε του Δία και των φόνων φύτρα
Αρκεσίλαε, Δημήτριε, Αμυθάων, Μόψε με μαντικά πουλιά στα χέρια
Κάλαϊ και Ζήτη με ουρανόφωτα φτερά στη ράχη
για του Παγγαίου τα ύψη και τα θρακιώτικα μαϊστράλια

Ξένε των άστρων κάθε αυγή που σβήνουν.

1983

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Χαιρετισμοί

—Μάρκος Μέσκος—

Υπάρχει μνήμη στο κέντρο της γης. Ήλιος στον ουρανό και ουτοπίες.

Κατηφορίζοντας, θαρρώ, την Κατάρα και δεξιά, κατ’ ευχήν, η παλιά Βοβούσα
άνθρωποι κάθε εποχής περαστικοί μα η σκοτωμένη ώρα μάταια προσμένει
άλλοι έσπειραν άλλοι θέρισαν και το δίκιο στην άκρη του γκρεμού
πρωτόφαντα όπλα καθώς εξαίσιοι θεοί τα δόλια άλογα του Κορτέζ
σαν όπως εξέρχεσαι της αγάπης κατισχυμένος κι αντηχεί
το χάος με φλογέρες και σκόνη — η άκρη του κόσμου ποια νάναι;

Άπολις εγώ, είπε, κι εγώ με την αυτογνωσία τάχα τι κερδίζω
μόνος, ολομόναχος με την ευχή της μάνας μόνον
στην ανθρωπογεωγραφία Κατράνιτσα ή Βοβούσα ή Γραμματίκοβο ή —
ο κεραυνός του μαχαιριού στην κορυφή της κεφαλής κι ό μόσχος μουγκρίζει
κόκκινο – μαύρο, κόκκινο – μαύρο, κόκκινο – μαύρο… — Πύρ!
αδιέξοδα της ιστορίας πνιγμένες φωνές — η άκρη του κόσμου ποια νάναι;

Αλλοπαρμένα δειλινά κι οι μάγισσες σφυρίζουν μα εκείνος με τον αέρα μιλεί
τι δίνει τώρα για την ψυχή του τι προσφέρει στη βαθιά του πίστη
τον Δημήτριο Γκίνη, πρώην ποιμένα, άγγελο άγγελο των μακρινών ουρανών
σήμερα η θάλασσα μουρμουρίτσα κι αρραβωνιασμένα κύματα γιαλό-γιαλό
αύριον τα ποιήματα φι χι ψι και νετρόνιον ωμέγα
ω μέγα ψεύδος της τέχνης ω μέγα ψεύδος μας –– η άκρη του κόσμου
ποια νάναι;

Γλώσσα του ανέμου της στάχτης σάρκα ήτανε λάθος το πρωί και λάθος
το φεγγάρι που λευκάζει τα σεντόνια του Άδη όταν όλοι
σκεφτικοί γυρίζουμε πίσω στην πρώτη φωτιά
κατηφορίζοντας την Κατάρα κι ανηφορίζοντας την Ευχή ––
με το δικό του φιλί με το δικό του χαίρε, ο αδέκαστος
ο γιος της Καλλιόπης ακόμη ζων κι ακόμη ρωτώντας.

* * *

Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων