Drinking in L.A.

Αυτό δεν είναι τραγούδι #239

Τα 90s για τους περισσότερους από εμάς τους γεννημένους γύρω στο ’70 ήταν η εποχή της πρώτης μας ενηλικίωσης. Πρώτες δουλειές, πρώτες προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης, ξενύχτια, σκουντουφλίσματα, πτώσεις (άλλοτε ανάσκελα, άλλοτε πάνω στα μούτρα μας) — ε, η γνωστή ατσούμπαλη χορογραφία.
Το τραγούδι που ακολουθεί το θυμάμαι από τότε ως έκφραση αυτής της αμηχανίας απέναντι στις επιλογές και τις επιθυμίες που σχηματίζονταν. Τότε, είχαμε ακόμα το χρόνο να χαζεύουμε, σαστισμένοι, και να αναρωτιόμαστε για τον χρόνο μας. Όπως λένε και οι στίχοι, «so I ask you, what the hell am I doing drinking in L.A.?»
Προσωπικά, δεν βρήκα απάντηση, και μάλλον ούτε και οι Bran Van 3000. Ούτε και στο ερώτημα «γιατί πορτοκαλιές φόρμες;» Μπόρεσαν να απαντήσουν κάτι πιο διαφωτιστικό από μια ακόμα ερώτηση: «Έλα ντε;»

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια