Αυτό δεν είναι τραγούδι # 253
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη
Από μικρή όλοι μου έλεγαν πως τραγουδώ καλά, έχω σωστή φωνή και πιάνω εύκολα τις μελωδίες. Δεν πήγα ποτέ σε ωδείο, αλλά στο γυμνάσιο είχα μια καταπληκτική καθηγήτρια μουσικής, την κα Φωτεινή (καλή της ώρα). Στο πρώτο μάθημα μας δοκίμασε έναν ένα, και όσους διάλεξε για τη χορωδία —τρίφωνη, παρακαλώ!— μας όρισε μέρες και ώρες για τις πρόβες.
Στις σχολικές γιορτές εκείνη είχε το πρόσταγμα, και στα ποιήματα και στα τραγούδια. Και λέγαμε αρκετά δύσκολα κι ασυνήθιστα, με μεγάλη επιτυχία. Όμως μας μάθαινε διάφορα, από τα πολύ κλασσικά που είχε «η ύλη» μέχρι άγνωστα δημοτικά και μελοποιημένα ποιήματα που ακούγαμε για πρώτη φορά.
Ένα απ’ αυτά, που αγαπώ ακόμα, είναι η «Λαφίνα». Η μάνα που της σκότωσαν το μονάκριβο παιδί, που έκανε με κόπο μετά από 12 χρόνια, και τώρα δεν βόσκει με τα άλλα, «μόνο στ’ απόσκια περπατεί, στ’ απόδεντρα αγναντεύει, κι όπου ‘βρει γάργαρο νερό, θολώνει και το πίνει». Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε το τραγούδι, να νιώσω τη δύναμη του στίχου του. Κι ομολογώ πως, τόσα χρόνια μετά, τ’ ακούω και δακρύζω.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 