Το αόρατο σύμπαν

—του Ηλία Μαγκλίνη—

Υπάρχει ένα είδος ορίζοντα στο Διάστημα πέρα από το οποίο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κοιτάξουμε τι συμβαίνει και οριοθετεί αυτό που οι κοσμολόγοι ονομάζουν «ορατό σύμπαν». Βεβαίως, πρόκειται για νοητό όριο. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι το σύμπαν είχε κάποτε μια αρχή και το φως χρειάζεται συγκεκριμένο χρόνο για να φτάσει σ’ εμάς. Παρηγορούμαστε όταν με τη φαντασία μόνο προσπαθούμε να υποθέσουμε τι μπορεί να συμβαίνει πέρα από το ορατό σύμπαν. Αναπτύσσουμε θεωρίες. Οι μισές –ή και οι περισσότερες από τις μισές– καταρρίπτονται λίγο μετά. Δικές μας προβολές πάνω σε κάτι ξένο, άπιαστο, που πολύ θα θέλαμε να ταυτίζεται με όλα όσα έχουμε μέσα στο κεφάλι μας.

Προφανώς και υπάρχει ένα όριο και στην πολιτική, πέρα απ’ το οποίο, η οποιαδήποτε πρόβλεψη δεν είναι παρά καθαρή έκφραση φόβων, επιθυμιών, εικασίες, εικοτολογίες. Μερικές από αυτές, που συνήθως είναι καθαρή συνωμοσιολογία ή ακραία γραφικές προφητείες για το μέλλον του ελληνισμού από γέροντες μοναχούς, τις διαβάζουμε κάθε μέρα, κρεμασμένες στα περίπτερα ως πρωτοσέλιδα απίθανων φυλλάδων.

Έως αυτό το –νοητό και στην πολιτική, όπως στην κοσμολογία– όριο, ωστόσο, υπάρχει άφθονος χώρος όχι για πρόβλεψη αλλά για προετοιμασία της επόμενης κίνησης, σε μια προσπάθεια να καλύψουμε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για το οτιδήποτε. Οι σαμουράι λένε πως στο τατάμι, στον χώρο της άσκησης, οφείλεις κάθε φορά να συμπεριφέρεσαι σαν να βρίσκεσαι στο πραγματικό πεδίο της μάχης, σαν να μην υπάρχει δεύτερη ή τρίτη ευκαιρία.

Στη χώρα μας, δεν τα πάμε καθόλου καλά με αυτά τα πράγματα. Όχι με τους τακτικισμούς και με τη μικροπολιτική, εκεί μάλλον δεν υστερούμε, μα στην ουσιαστική τακτική, όπου κάθε μεμονωμένη κίνηση, κάθε βήμα, προϋποθέτει διαρκώς το επόμενο. Μπορεί να κάνεις λάθος εκτίμηση στην προσπάθειά σου να κλείσεις κάθε ανοιχτό ενδεχόμενο, δεν πειράζει και τόσο, τη μία θα χάσεις, την άλλη θα πετύχεις. Το πρόβλημα προκύπτει όταν είσαι απροετοίμαστος και στηρίζεσαι στον αυτοσχεδιασμό. Το βλέπουμε να συμβαίνει, ειδικά σε ό,τι αφορά τις κινήσεις μας στο εξωτερικό. Είναι σαν ήδη να βρισκόμαστε απελπιστικά χαμένοι κάπου πέρα από το ορατό σύμπαν των κοσμολόγων. Και δεν είναι μόνο πρόβλημα της τωρινής κυβέρνησης αυτό.

Πηγή: Η Καθημερινή

* * *