Το αφηρημένο σπίτι

Ο αρχιτέκτονας Καζουγιάσου Κότσι ισχυρίζεται ότι οι ιαπωνικές οικογένειες, με δεδομένη την υπογεννητικότητα και τη μείωση του πληθυσμού στη χώρα, θα μπορούν στο μέλλον να καταλαμβάνουν περισσότερο αστικό χώρο (οι κατοικίες τους, όχι οι ίδιοι, ως άνρωποι).

Στα τέλη του περασμένου χρόνου, προσφέρθηκε να μετατρέψει ένα διόροφο συγκρότημα διαμερισμάτων, που βρίσκεται σε προάστιο του Τόκιο και επρόκειτο να κατεδαφιστεί, σε σπίτι για μία οικογένεια. Το ζητούμενο ήταν να διαφοροποιηθούν οι ιδιωτικοί χώροι από τους κοινόχρηστους και, ταυτόχρονα, να ενοποιηθούν ή να συνδεθούν με κάποιον τρόπο οι δεύτεροι. Πώς μπορούσε να συμβεί αυτό χωρίς να ξανασχεδιαστεί από την αρχή η εσωτερική διαρρύθμιση, κάτι που λίγο θα απείχε από κατεδάφιση και κτίσιμο εκ νέου; Ο Καζουγιάσου Κότσι προσέγγισε το πρόβλημα με τη λογική του Γόρδιου Δεσμού: αφαίρεσε ένα κομμάτι από το μέσο του κτηρίου, συνδέοντας τους κοινόχρηστους χώρους μεταξύ τους — πραγματικά και οπτικά, σε τρεις διαστάσεις. Στη συνέχεια, οι τομές βάφτηκαν σε έντονα χρώματα, έτσι ώστε το κενό να μην είναι κενό, αλλά υπαρκτό στοιχείο του χώρου.

Αφαίρεση, κυριολεκτικά.