Αυτό δεν είναι τραγούδι #455
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα
Δύο φορές βρέθηκα πέρσι στη Σαντορίνη, το νησί που δαμάζει τη φωτιά και αντανακλά σαν καθρέφτης τον ήλιο. Ήταν δύσκολη περίοδος και έψαχνα διαφυγή. Και τις δύο φορές έφθασα βράδυ στο νησί. Όταν φθάνεις σε έναν ξένο τόπο βράδυ, δεν μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο του. Ίσως και να νιώθεις πως τίποτα δε σε καλοδέχεται. Πως όλα είναι κλειστά και όμως τόσο φανερά μπροστά στα μάτια σου που αδυνατούν να προσαρμοστούν στο λιγοστό φως της νύχτας. Και όταν ξημερώνει, προσπαθείς να πιάσεις το νήμα από την αρχή.
Το ξημέρωμα μάς φανέρωσε έναν τόπο δοσμένο στο φως, τόσο δυνατό που έκαιγε το δέρμα και τα μάτια. Κι όταν αναζητήσαμε καταφύγιο στο μέγαρο Γκύζη, ήρθε αυτή η μουσική σαν γάργαρο νερό να μας δροσίσει.
Κατακαλόκαιρο… Σε έναν τόπο που καίγεται καθημερινά από τον ήλιο και τα σωθικά του. Όπως περίπου είναι και η φωτιά που καίει κάποιους από εμάς.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
