Πουτάνας γιος ο Χρήστος

Έγκλημα στην Πόλη #8 — από το Αστυνομικό Δελτίο της δεκαετίας του ’40

—της Σεβαστής Λιοναράκη-Χρηστίδου—

Από μικρός στην πιάτσα ο Χρήστος. Δίπλα στα μπουρδέλα το σπίτι του στον Γαλατά. Όχι στην καθωσπρέπει περιοχή του Γαλατά, στην κακόφημη με τις ιερόδουλες, που έχαναν κάθε ιερό και όσιο και δούλες γίνονταν των νταβατζήδων και των τύπων με το σκοτεινό παρελθόν και το σκοτεινότερο παρόν. Ένα μέλλον ονειρεύονταν κι εκείνες, που έμοιαζε φωτεινότερο, αλλά στρωμένο με εκείνο το φως το μουντό, το αδιαπέραστο της ομίχλης.

Νταής ο Χρήστος, δυνατός σαν πεχλιβάνης, αλλά καλό παιδί όπως έλεγαν όσοι τον γνώριζαν, καλός με όσους είχαν μοίρα χειρότερη από τη δική του. Με τα κατακάθια της πολυεθνοτικής κοινωνίας της Πόλης έπινε τον καφέ του. Και τα κατακάθια τα κοινωνικά, όπως και του καφέ που αδιαφορούν ποια χείλη τα άγγιξαν, δεν έψαχναν να δουν την ταυτότητα ή τη θρησκεία του κάθε συνεργάτη σε υποθέσεις παράνομες και επιλήψιμες. Εκεί, στο υπόγειο της κοινωνίας, Τούρκοι, Ρωμιοί, Αρμένιοι, Εβραίοι, Κούρδοι και άλλοι με χαμένα και ξεχασμένα παρακλάδια καταγωγής, συγκατοικούσαν με μια χαρά και δυο τρομάρες. Χαρά γιατί η ζωή στον υπόκοσμο χάριζε μιαν απερίγραπτη έξαψη ελευθερίας και δύναμης και τρομάρα γιατί αυτή η ευτυχία της παρανομίας μπορεί να ήταν τελικά πολύ εφήμερη.

Δυο πράγματα αγαπούσε πολύ ο Χρήστος, το μαλλεμπί και τις γυναίκες. Όλα τα είδη μαλλεμπιού και όλα τα είδη γυναικών. Γυναίκες είχε πάντα γύρω του πολλές. Σα δικά του τα μπουρδέλα όλα. Ανάλογα τα κέφια του, άπλωνε τα χέρια του και έπαιρνε όποια ήθελε. Δεν χρειαζόταν ούτε να προσπαθήσει, ούτε χρόνο να χάσει, ούτε καν να μετακινηθεί από το σπίτι ή το στέκι του, το καφενείο δυο βήματα πιο πέρα. Με το μαλλεμπί όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Γιατί αν αυτό δεν ήταν της απόλυτης αρεσκείας του, δεν μπορούσε να το φάει. Και τέτοια μαλλεμπιά, που να τα τρώει και να γλυκαίνει το μέσα του, να ημερεύει και να είναι έτοιμος να ευχαριστήσει ακόμα και την πουτάνα την μάνα του που τον έφερε σε αυτόν τον καταραμένο κόσμο, είχε βρει μόνο σε ένα μαλλεμπιτζίδικο. Στο μαλλεμπιτζίδικο του Hacı Şakir Göçmen, στο Σαρίγιερ, το όμορφο προάστιο της ευρωπαϊκής πλευράς του Βοσπόρου.

Το «Ιστορικό Μαλλεμπιτζίδικο του Σαρίγιερ», όπως ήταν η ονομασία του, είχε ιδρυθεί το 1928 από τον Hacı Şakir Göçmen, ο οποίος είχε αναγκαστεί λόγω των Βαλκανικών Πολέμων να έρθει από την Αρβανιτιά στην Πόλη. Τόσο μεγάλο ήταν το μεράκι του, που έφτιαξε σύντομα το δικό του τσιφλίκι για να έχει φρέσκο γάλα από τις δικές του αγελάδες ελευθέρας βοσκής και το απαραίτητο στήθος κοτόπουλου από τις δικές του καλοταϊσμένες κότες.

Το απλό μαλλεμπί φτιάχνεται από ρυζάλευρο,νερό, ζάχαρη, ροδόνερο ή από ρυζάλευρο, γάλα, ζάχαρη, ροδόνερο. Όμως στην οικογένεια των μαλλεμπιών, που σέβονται το όνομα και την καταγωγή τους, συγκαταλέγονται το ταβούκ κιοκσού, το καζάν ντιμπί και το κεσκιούλ. Αυτά περιέχουν και στήθος κοτόπουλου. Αλλά οι ίνες του με το κατάλληλο ψήσιμο έχουν γίνει τόσο λεπτές που μόνο με το μικροσκόπιο διακρίνονται. Το δε καζάν ντιμπί, αφήνεται με τέχνη μεγάλη, να κολλήσει στον πάτο του καζανιού για να έχει εκείνην την ντελικάτη γεύση του ελαφρώς καμένου. Πρώτοι γεύτηκαν και ακούμπησαν τη γλύκα του καζάν ντιμπί με τη γλώσσα τους στον ουρανίσκο τους οι υπηρέτες του σαραγιού. Τα κατακάθια των καζανιών ήταν δικά τους σύμφωνα με το δίκαιο, που δεν ήταν πάντα δίκαιο, της εποχής και της αυλής. Την ανακάλυψε την κρυφή αυτή χαρά των υπηρετών κάποιος αξιωματούχος και πολύ σύντομα το μισοκαμένο γλυκό βρέθηκε στο πιάτο του σουλτάνου.

Ο δρόμος μακρύς για τον Χρήστο να πάει και να έρθει από το Σαρίγιερ. Δεν μπορούσε να πηγαίνει συχνά. Για αυτό και ενθουσιάστηκε όταν ανακάλυψε το μικρό μαλλεμπιτζίδικο του Φεχμί στο Καράκιοϊ. Διστακτικός μπήκε την πρώτη φορά να δοκιμάσει τα διάφορα μαλλεμπιά του Φεχμί, πανευτυχής έφυγε και τράβηξε αμέσως για το αγαπημένο του μπουρδέλο. Διάλεξε και τη στρουμπουλή μελαχρινή που του άρεσε και πέρασε μια βραδιά ονειρική, γεμάτος ζωή και κότα.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1945 το απόγευμα ο Χρήστος βρέθηκε στο αγαπημένο του μαλλεμπιτζίδικο. Ο Φεχμί ήξερε πια καλά τα γούστα του, του σέρβιρε ένα απλό μαλλεμπί και περίμενε να του κάνει νεύμα ο Χρήστος να του πάει και τη διπλή μερίδα καζάν ντιμπί. Στο παραδιπλανό τραπέζι καθόταν ο Ζιραήρ, έμπορος χαρτικών, είχε έρθει με τη γυναίκα του να φάνε από ένα κεσκιούλ, άλλη πετυχημένη γλυκιά λιχουδιά του Φεχμί. Νέα η γυναίκα, ντυμένη ευρωπαϊκά, με τα πολλά χρυσά βραχιόλια της να κουδουνίζουν ευχάριστα κάθε φορά που κουνούσε το χέρι της με χάρη για να φέρει το κουτάλι στο στόμα της. Του έριξε κι αυτή δυο τρία βλέμματα, τυχαία τάχα, αλλά σα βέλη με σίγουρο στόχο τα μάτια του, καρφώθηκε κι αυτός στη φιλαρέσκειά της και απολάμβανε το καζάν ντιμπί του.

Λίγο η ζάχαρη που του έφερε σωματική ευεξία, λίγο η απογευματινή νύστα που νάρκωσε τη λογική του, λίγο η φαντασία του που ξέφυγε, λίγο η συνήθεια να απλώνει το χέρι του και να έχει όποια γυναίκα ήθελε, λίγο η πουτάνα η μάνα του που τον έφτιαξε έτσι, και έγινε το κακό. Άρχισε να ενοχλεί φανερά τη γυναίκα, ο σύζυγός της δεν μπορούσε να καθίσει ατάραχος και να παρακολουθεί έναν αλητάμπουρα να ξεμυαλίζει τη γυναίκα του. Διαμαρτυρήθηκε, άναψαν τα αίματα, ο Φεχμί κρύφτηκε για καλό και για κακό πίσω από τη βιτρίνα με τα γλυκά, και ο Χρήστος έβγαλε το περίστροφο από την τσέπη του και τραυμάτισε τον θιγμένο σύζυγο στο κεφάλι. Αγαπούσε τα μαλλεμπιά αλλά δεν ήταν κανένα «μαλλεμπί τσοτσούκ» ο Χρήστος, όπως λένε οι Τούρκοι τα μαμόθρεφτα. Όχι δεν ήταν βουτυρόπαιδο, δεν ήταν μαμάκιας, δεν ήταν κολλημένος στο βρακί της μάνας του. Ήταν πουτάνας γιος. Πουτάνες και οι γυναίκες που αγαπούσε. Δε φοβόταν τίποτα. Ό, τι ήθελε το έπαιρνε μόνος του. Και τους λογαριασμούς του μόνος του τους κανόνιζε.

Με το περίστροφο στο χέρι τον βρήκαν οι αστυνομικοί μετά από λίγο, με το περίστροφο στο χέρι αισθανόταν ακόμα κι όταν τους το παρέδωσε.

* * *

Εικόνα: Γαλατάς, c. 1940

Η Σεβαστή Λιοναράκη-Χρηστίδου ανασύρει από τις τουρκικές εφημερίδες της δεκαετίας του ’40 πραγματικά εγκλήματα και με την αναδιήγησή τους φωτίζει την απρόβλεπτη ανθρώπινη φύση, αλλά και τη ζωή και την ιδιοσυγκρασία καθημερινών ανθρώπων της Πόλης της εποχής.

* * *