Κατηραμένη νήσος, νήσος των Αζορών…

Αυτό δεν είναι τραγούδι #526
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Η Νήσος των Αζορών, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται στον ωκεανό της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη, βρέχεται από την θάλασσα των στίχων του Μποστ, χτυπιέται από τα κύματα της φωνής του Μπιθικώτση και σαρώνεται από την θύελλα του μπουζουκιού του Μανώλη Χιώτη. Κι όλα αυτά ζωγραφισμένα δια χειρός του αείμνηστου Μποστ στο εξώφυλλο του 45άρη δίσκου που κυκλοφόρησε από την Columbia. Στην πρώτη πλευρά ο δίσκος είχε το τραγούδι «η νήσος των Αζορών» και την τραγική ιστορία που περιγράφει μπορείτε να την πληροφορηθείτε μέσα από τους στίχους του Μποστ. Παρατηρείστε όμως ότι ο Μίκης έχει κόψει τους 2 τελευταίους στίχους από το καθένα από τα 2 πρώτα τετράστιχα. Ίσως επειδή το τραγούδι έπρεπε να έχει μια συγκεκριμένη διάρκεια, μια και προοριζόταν για ταινία.

Στην β΄ πλευρά του δίσκου, πάλι με τους ίδιους συντελεστές, υπάρχει το τραγούδι «Ρομβία».

Δεν έχω καταλήξει τι μου αρέσει πιο πολύ: Η ζωγραφιά στο εξώφυλλο του δίσκου με τις σπαρταριστές περιγραφές (π.χ «πεθερά αζορών, εκ των αγριοτέρων της ιφιλίου», «σκύλος τύπου Αζόρ» , «μπανάνε και άλα σπάνια φιτά», «κανίβαλος είς αγρίαν κατάστασιν») ή οι στίχοι με την γραμματική και το συντακτικό του Μπόστ, με τις πιο απίθανες γενικές και τις πιο αναπάντεχες μετοχές.

Το τραγούδι «νήσος των Αζορών» πρωτακούστηκε στην ταινία «Έκλεψα τη γυναίκα μου» το 1964.

https://www.youtube.com/watch?v=P5t3MkDTexo

[κλεμμένο το αγαπημένο τραγούδι από το blog του αγαπημένου μου φίλου Γιώργου, γνωστού στην ελληνική blogόσφαιρα ως Allu Fun Marx. Γιατί κάποιες μέρες μου λείπει περισσότερο.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

* * *