Τον Πάνα μου μέσα!

Αυτό δεν είναι τραγούδι #530
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Εκεί στα βουνά της Αρκαδίας, κάποτε γεννήθηκε ένας θεός. Δεν βγήκε πολύ κούκλος όπως θα του έπρεπε λόγω της θεοσύνης του, λίγο μπασμένος ήταν, είχε και κάτι πόδια τραγίσια, είχε και κέρατα, με λίγα λόγια ήταν το μαύρο του το χάλι. Αλλά — επιβήτορας ολκής. Αρσενικά, θηλυκά, πρόβατα, όλα τα πέρναγε ένα χέρι (ας το πούμε έτσι γιατί έχουμε κι ένα επίπεδο να συντηρήσουμε). Καθόταν στις πλαγιές κι έπαιζε το σουραύλι του (κυριολεκτικό και μεταφορικό), τα έπινε συχνά πυκνά με τον φίλο του τον Διόνυσο και παρότι δευτεράτζα θεός, οι Αρκάδες πολύ τον αγαπούσαν.

Πολλά χρόνια μετά —κάτι χιλιάδες δηλαδή— στο Εδιμβούργο, γεννιέται ένα άλλο αγοράκι· χεράκια, ποδαράκια όλα κανονικά και στην θέση τους, κερατάκια γιοκ. Και κατά το 1983, ερωτευμένος κάργα, παντρεύεται την καλή του. Αντί όμως να τρέχει ως είθισται στη Σαντορίνη να χαζεύει τα ηλιοβασιλέματα, πάει γαμήλιο ταξίδι στα βουνά της Αρκαδίας. Έτσι του άρεσε, έτσι αγάπαγε — τώρα το πώς του ήρθε και το βρήκε από τα highlands να τρέχει στα δικά μας, άγνωστο και δεν μας πέφτει και λόγος. Πολύ ενθουσιάστηκε με την φύση, έφαγε τυριά, έφαγε αρνιά (που μπορεί να ήταν και απόγονοι αυτών που είχε βατέψει ο θεός) και μετά πήγε βόλτα να χωνέψει στην σπηλιά του τραγοπόδαρου· και του ήρθε η έμπνευση. Κι έτσι έγραψε το παρακάτω διαμαντάκι.

* * *

Φωτογραφία εξωφύλλου: André Kertész, 1919

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *