Η Άννα των αγρών

Αυτό δεν είναι τραγούδι #603
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Η μουσική που συνοδεύει απόψε το κείμενό μου ίσως σας φανεί λίγο γλυκανάλατη και πολύ αδιάφορη. Είναι σχεδόν σίγουρο επίσης πως δεν θα σας λέει πιθανότατα τίποτε απολύτως.

Πριν από μέρες έπεσα πάνω σε ένα άρθρο στο Ίντερνετ για τη «θρυλική» (το επίθετο δικό μου, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν τη θυμάστε) σειρά «η Άννα των αγρών» και για τη νέα μεταφορά της στην οθόνη. Αυτό με πήγε λίγα (ίσως, όχι και πολύ λίγα) χρόνια πίσω, στην αρχή της εφηβείας, και στη σειρά που δεν έχανα με τίποτα. Θυμόμουν τα πάντα και περισσότερο το πόσο είχα ερωτευθεί τον Gilbert, τον πρωταγωνιστή — μου συμβαίνει σχετικά συχνά (χαμόγελο πονηρό και πλατύ).

Χρόνια αργότερα, ανακάλυψα το βιβλίο της Montgomery, στο οποίο είχε βασιστεί η σειρά, και το διάβασα με λαχτάρα. Νομίζω όμως πως ήταν η πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου που ένα βιβλίο με απογοήτευσε συγκρινόμενο με τη μεταφορά του στην οθόνη. Ωστόσο, τώρα που το σκέφτομαι, δε θα ήθελα να ξαναδώ την ιστορία της Άννας και του Γκίλμπερτ στο πανί, αλλά σίγουρα θα την ξαναδιαβάσω με άλλο μάτι. Αυτό της νοσταλγίας για τα παιδικά χρόνια και για όσα όμορφα έμειναν μέσα μας. Για την ανάμνηση των προσώπων που φέρνουν τον έρωτα, που μέσω αυτών ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας από την αρχή αλλά και κομμάτια του που αγνοούσαμε μέχρι τότε. Και όταν φεύγουν οι έρωτες, με όποιο τρόπο, αφήνουν πάντα σε μας κάτι όμορφο και κάθε φορά μας αλλάζουν, λίγο…

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.