Η έκθεση στο MET Museum με έργα που (μοιάζουν να) έμειναν στη μέση
—της Ειρήνης Βεργοπούλου—
Το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης είναι, θα έλεγε κανείς, τόσο μεγάλο σε μέγεθος και φιλοδοξίες όσο και η ίδια η πόλη. Στεγάζεται σε τρία διαφορετικά κτίρια, σπαρμένα αντίστοιχα σε τρία σημεία του Μανχάταν: το παλιό και αρχικό κτίριο, το The Met Fifth Avenue, στην 5η Λεωφόρο· το The Met Breuer, που εδρεύει στο κτίριο του αρχιτέκτονα Marcel Breuer, γωνία Madison Avenue με 75η οδό, και το The Met Cloister, προς το βόρειο άκρο του Μανχάταν, όπου και φιλοξενεί έργα και αντικείμενα της Μεσαιωνικής Ευρώπης. Και στα τρία κτίρια, αυτή τη στιγμή τρέχουν τριάντα εκθέσεις με πολύπλευρη θεματολογία. [Αξίζει εδώ να ακουστεί ένα εντελώς Αμερικάνικο «γουάου», λοιπόν].
Από τις τριάντα εκθέσεις εδώ θα μιλήσουμε για την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα «UNFINISHED: Thoughts Left Visible» που λαμβάνει χώρα στο The Met Breuer, και όπου παρουσιάζονται 197 έργα τέχνης, πίνακες κυρίως αλλά και γλυπτά, χρονολογούμενα από την Αναγέννηση και εξής, των οποίων το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι δεν έχουν ολοκληρωθεί. Ο σκοπός της έκθεσης είναι να αναδείξει όχι μόνο κάποια ημιτελή και εν δυνάμει αριστουργήματα που έμεινα ανολοκλήρωτα λόγω ατυχών συνθηκών και εμποδίων, αλλά και μερικά έργα που σκόπιμα αφέθηκαν «μισά», από άποψη των δημιουργών τους, ακολουθώντας την non-finito αισθητική, που ενστερνίζεται το ημιτελές και ανεπίλυτο. Από τους κλασικούς μάστορες, φανς της αντίληψης αυτής, ήταν ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Τέρνερ, ο Σεζάν, ενώ από τους σύγχρονους, ο Πόλοκ και ο Ράουσενμπεργκ.
Το έργο που κοσμεί την αφίσα της έκθεσης:
Alice Neel, James Hunter Black Draftee, 1965, λάδι.
Η έκθεση αποτελείται κατά σαράντα τοις εκατό από μόνιμα κομμάτια του Μουσείου, ενώ τα υπόλοιπα είναι δανεικά από συλλογές εντός και εκτός των Η.Π.Α., και συνοδεύεται από έναν περιποιημένο (φυσικά) κατάλογο που καταπιάνεται με την ιδέα του ημιτελούς στην τέχνη.
Από το σύνολο των εκθεμάτων, επέλεξα εδώ μερικά.
Salvator Mundi
Του Άλμπρεχτ Ντύρερ, 1505.
Ο πίνακας ετούτος πουλήθηκε από την αδελφή του Ντύρερ σε έναν συλλέκτη κάποτε. Πιθανόν ο ζωγράφος το άφησε στη μέση όταν έφυγε άρον άρον από τη Νυρεμβέργη για τη Βενετία, μετά από ξέσπασμα πανούκλας. Δεν αποτελείωσε το έργο ούτε στο γυρισμό του, και το άφησε έτσι, δείχνοντάς το στους μαθητές του στο εργαστήρι του.
* * *
Το όραμα του Αγίου Ιωάννη
του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, 1609-1614.
Αυτό το περίφημο αριστούργημα, που επηρέασε τους μεγάλους ζωγράφους στο ξεκίνημα του 20ού αιώνα και μαγεύει με την απόκοσμη ομορφιά του, είναι ένα ημιτελές έργο στην πραγματικότητα, καθώς ο Θεοτοκόπουλος πέθανε πριν το ολοκληρώσει. Ήταν μέρος μιας παραγγελίας από ένα νοσοκομείο έξω από το Τολέδο, για τρία τέμπλα ναών. Τα άλλα δυο τέμπλα τα ολοκλήρωσε ο γιος του καλλιτέχνη. Εδώ, σε αυτό, που δεν συμπληρώθηκε ποτέ, απεικονίζεται το άνοιγμα της Πέμπτης Σφραγίδας από τον Ιωάννη.
* * *
[Κυρίες και κύριοι, ο Μιχαήλ Άγγελος]
Πορτρέτο του Μικελάντζελο Μπουαναρόττι (1475–1564),
από τον Ντανιέλε ντε λα Βολτέρα, 1544.
Πορτρέτο του Μικελάντζελο από τον μαθητή του Βολτέρα. Έμεινε ημιτελές, αλλά το χέρι είχε ήδη ζωγραφιστεί, καθώς είναι στο επίκεντρο των ικανοτήτων του μεγάλου καλλιτέχνη, και έχει δοθεί έμφαση σε αυτό.
* * *
Πορτρέτο άνδρα σε εσωτερικό χώρο.
Γκονζάλες Κοκές, 1640.
Φτιαγμένο στην Αμβέρσα, ακολουθεί την αντίληψη που είχαν πολλά πορτραίτα Φλαμανδών ζωγράφων: να δίνουν μεγάλη σημασία στα αντικείμενα των σπιτιών. Εδώ, αφού φτιάχτηκαν τα κεφάλια και τα έπιπλα, τα ρούχα αφέθηκαν για να ολοκληρωθούν ίσως από μαθητές του εργαστηρίου του πορτρετίστα —κάτι που σε αυτήν την περίπτωση δεν έγινε ποτέ.
* * *
Κυρία Εδουάρδου Μανέ, Σουζάν Λέενχοφ,(1830-1906)
Εδουάρδος Μανέ, 1873.
Ο Μανέ είχε ζωγραφίσει τη γυναίκα του, την Ολλανδέζα πιανίστα Σουζάν, έξι φορές, σε είκοσι χρόνια, από το γάμο τους μέχρι το θάνατό του.
Τυχερή γυναίκα. Πάνω στα πορτρέτα της, οι ειδικοί παρατηρούν και αναλύουν την εξέλιξη της τεχνικής του ζωγράφου.
Πηγή: The Met
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά
dimart 
Σχολιάστε