Οι αναμνήσεις από την Αλάμπρα, ένα ψέμα κι ένας έρωτας

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 745
Dj της ημέρας, ο Κώστας Γασπαρινάτος

Την ήθελα πολύ!

Και για να χρησιμοποιήσω την έκφραση φτηνών λαϊκών μυθιστορημάτων, «την ήθελα κολασμένα».

Είχα χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους που ήξερα για να την κατακτήσω αλλά το μόνο που κέρδιζα ήταν ένα τεράστιο, γοητευτικό χαμόγελο και κουβέντες του στυλ: «Είσαι ο πιο καλός και ο πιο γλυκός μου φίλος».

Αλλά εγώ δεν ήθελα να είμαι φίλος της, ήθελα να είμαι ο εραστής της.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Ήταν ένα πανέμορφο, μελαχρινό, νέο κορίτσι —μόλις είχε τελειώσει τη Φιλοσοφική—, με το πιο γλυκό χαμόγελο και τα πιο μελαγχολικά μάτια που είχα μέχρι τότε συναντήσει. Την γνώρισα στην τοπική κινηματογραφική λέσχη και σχεδόν αμέσως κάναμε παρέα.

Τη φλέρταρα χρησιμοποιώντας ευθείς, πλάγιους, κάθετους και οριζόντιους τρόπους, με ταινίες, με θέατρο, με μουσική, με φαγητά, με ποιήματα, με βόλτες, με εκδρομές, με βιβλία, με σοκολάτες — αλλά η μόνιμη και σταθερή απάντηση της ήταν: «Είσαι ο γλυκύτερός μου φίλος, χαίρομαι που βγαίνω μαζί σου, αλλά μέχρις εκεί».

Το παιχνίδι συνεχίζονταν για πάνω από τρεις μήνες σε τακτική βάση με επιμονή, υπομονή, ώσπου ένα βράδυ μετά από μια μεγάλη συζήτηση για τον μεγαλύτερο ερμηνευτή κλασικής κιθάρας, τον Andrés Segovia, βρεθήκαμε να ακούμε από το κασετόφωνο ένα κομμάτι με τίτλο Recuerdos de la Alhambra (Αναμνήσεις από την Αλάμπρα).

Δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά άρχισα να της λέω ένα παραμύθι για το κομμάτι και τον συνθέτη του, τον Francisco Tárrega. Ότι δήθεν ο Tárrega είχε ένα μεγάλο έρωτα με μια τσιγγάνα στην Γρανάδα της Ανδαλουσίας και πάντα θυμόταν τα θερμά ραντεβού στους κήπους του μαυριτανικού ανακτόρου της Αλάμπρα. Ο έρωτας διακόπηκε βίαια με την επικράτηση της δικτατορίας του Φράνκο το 1936, οπότε ο Tárrega αναγκάστηκε να ζήσει εξόριστος στο Παρίσι. Χρόνια αργότερα, επιστρέφοντας στη γενέθλια γη, πήγε στην Αλάμπρα και, ενθυμούμενος τον έρωτά του που, δυστυχώς, είχε χαθεί, έγραψε το κομμάτι «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα» για τον έρωτα που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.

Ε! Αυτό ήταν. Τυχαίο ή όχι, το κορίτσι απ’ εκείνη τη στιγμή παραδόθηκε στα χέρια του ψεύτη, ερωτευμένου φίλου της. Έστω και για λίγο —γιατί λίγο κράτησε—, ο Segovia, o Tárrega και «Οι αναμνήσεις από την Αλάμπρα» είχαν κάνει τη δουλειά τους.

Πού να τολμήσω να της πω ότι ο Francisco Tárrega πέθανε το 1909, σχεδόν 30 χρόνια πριν την υποτιθέμενη εξορία του και ότι το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι δεν έχει καμία σχέση με έρωτα αλλά με αναμνήσεις από την ομορφιά του «Κόκκινου μαυριτανικού φρουρίου» των ανακτόρων της Αλάμπρα. Άλλωστε κι εγώ αυτά τα έμαθα πολύ αργότερα.

Δεν ξέρω τι κάνει και πού βρίσκεται το κορίτσι αλλά ελπίζω ότι με έχει συγχωρήσει για το ψέμα μου.

Δύο εκτελέσεις σε διαφορετικές εποχές από τον Andrés Segovia:

Κι εδώ η εκτέλεση που ακούγαμε τότε με το κορίτσι (ακούγονται και τα σκρατς στο βινίλιο):

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στοdimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

 

 

 

 

Κράτα το