«Πέρσι τον Απρίλιο δούλευα ένα σενάριο όταν πρόσεξα ότι το φλιτζάνι στο οποίο έπινα το τσάι μου έριχνε μια ενδιαφέρουσα σκιά στο χαρτί. Πρόσθεσα μερικές γραμμές και ξαφνικά η σκιά είχε γίνει ελέφαντας. Το έβγαλα φωτογραφία και το ανέβασα στο facebook. Εν ριπή οφθαλμού, η εικόνα είχε άπειρα like και share. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που άρεσε σε τόσο πολύ κόσμο. Από τότε φτιάχνω και ποστάρω ένα τέτοιο σκίτσο κάθε μέρα».
Τάδε έφη ο Vincent Bal, βέλγος κινηματογραφιστής. Γιατί αρέσουν τόσο πολύ τα «σκιώδη» —καταχρηστικά και ετυμολογικά χρησιμοποιείται εδώ ο όρος— σκίτσα του; Είναι σίγουρα ευφάνταστα· βλέποντας τη σκιά μαζί με το αποτέλεσμα της παρέμβασής του, καταλαβαίνεις ποιο ήταν το ερέθισμα και πώς λειτούργησε η φαντασία του. Επίσης, είναι πολύ λιτά, γεγονός που υπογραμμίζει και αξιοποιεί ακόμη περισσότερο το εύρημα της σκιάς. Η σκιά είναι συνδημιουργός τους — η σκιά, για την οποία δεν χάνουμε ποτέ εντελώς την αίσθηση ότι είναι ο άλλος μας εαυτός. Τέλος, τα εργάκια αυτά είναι εφήμερα και, ως ένα βαθμό, τυχαία: έτσι έπεφτε το φως χθες το πρωί, σε αυτή τη θέση ήταν το φλιτζάνι, εκεί βρέθηκε το χαρτί — είναι εύθραυστα κομμάτια και αποσπάσματα του ανθρώπινου χρόνου, ιστορίες μιας μέρας πραγματικής και φανταστικής ταυτόχρονα.
Πηγή: My modern MET
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Κι αυτό τέχνη είναι
dimart 