Studio «Αγροτικόν»

Αυτό δεν είναι τραγούδι #915
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Στα 80s άκουγα ελάχιστα κομμάτια 80s (ευτυχώς), προτιμούσα τα 60s, άντε και λίγα 70s — και εξακολουθώ. Η εικόνα των 80s στο μυαλό μου είναι η φάτσα των Yazoo — ή, μάλλον, η φράντζα τους, γιατί τη φάτσα δεν την είχα δει ποτέ, ήταν κρυμμένη πίσω από τη φράντζα. Ο ήχος των 80s είναι αρκετά ξένα συγκροτήματα και τραγούδια —τα περισσότερα δεν τα αγάπησα ποτέ, λίγα μόνο, κατόπιν εορτής— αλλά και μια ελληνική φωνή, αυτή του Νίκου Παπάζογλου.

Όχι μόνο η φωνή, ο ίδιος ο Παπάζογλου: από το ’86 μέχρι το ’90 έμενα στην Τούμπα, στην πλατεία του Αγίου Θεράποντα. Τα καλοκαιρινά απογεύματα καθόμασταν με τον συγκάτοικό μου τον Σίμο στο μπαλκόνι και ακούγαμε τις πρόβες από το «Αγροτικόν», το στούντιο του Παπάζογλου, που βρισκόταν λίγο πιο πέρα, δίπλα στη Μορφωτική Ένωση Νέων Τούμπας. Άλλοτε ξέραμε ή καταλαβαίναμε τι ακούμε, άλλοτε δεν είχαμε ιδέα — δεν πείραζε.

Το «Αγροτικόν» υπήρξε θεσμός για τη Θεσσαλονίκη και για την ελληνική μουσική. Και ποιος δεν πέρασε από εκεί. Η ονοματολογία δεν έχει νόημα εδώ, εξάλλου τα έχουν πει οι ίδιοι.

Τις Κυριακές δεν έκαναν πρόβες στο «Αγροτικόν». Ο κυριακάτικος ήχος του δεύτερου μισού των 80s ήταν οι ιαχές από το γήπεδο της Τούμπας.

Τα βράδια τον πετύχαινα στο παρακείμενο σουβλατζίδικο «Η Μυτιλήνη», πάντα μόνο.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Μέχρι τα εγκαίνια της έκθεσης GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη στις 25/1, στη στήλη θα δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.