“Driven to Tears” – The Police live in Athens, 1980

Αυτό δεν είναι τραγούδι #936
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Μετά τους Rolling Stones και την επεισοδιακή τους συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στις 17 Απριλίου 1967 (δηλαδή, 4 μόλις μέρες πριν από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών), πέρασαν 13 χρόνια μέχρι να ξαναδούν οι Αθηναίοι ένα σημαντικό ξένο rock συγκρότημα στην πόλη τους. Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Police θα έπαιζαν στο Σπόρτιγκ την Κυριακή, 30 Μαρτίου 1980, επικράτησε πρωτοφανής ενθουσιασμός. Η πρώτη μεγάλη συναυλία της Νέας Εποχής!

Τα εισιτήρια έγιναν ανάρπαστα, η συναυλία ήταν sold out μέρες πριν. Και μιλάμε για ακριβό εισιτήριο: 350 δραχμές. (Για να καταλάβετε την αναλογία, εγώ τότε έπαιρνα 1.200 δραχμές τον μήνα.) Παρ’ όλα αυτά, το Σπόρτιγκ γέμισε στο μη περαιτέρω. Δεν ήταν ότι οι Police είχαν τόσους φανατικούς φίλους στην Αθήνα, αλλά η δίψα μας για συναυλίες ήταν τέτοια που όλοι θέλαμε να πάμε, ανεξάρτητα από το τι ακούγαμε εκείνη την εποχή. Άλλωστε, οι Police ήταν μεγάλο όνομα τότε – συν το ότι έρχονταν στα ντουζένια τους, όχι για να κολλήσουν ένσημα.

Δεν θυμάμαι τι έπαιξαν εκείνο το βράδυ (έχουν περάσει και 37 χρόνια!). Από την άλλη, αφού μέχρι τότε είχαν κυκλοφορήσει δύο LP [Outlandos d’ Amour (1978) και Reggatta de Blanc (1979], υποθέτω ότι θα έπαιξαν τραγούδια από αυτά (το “Roxanne” απαραιτήτως) – και σίγουρα το “Driven to Tears” (αφού υπάρχει το σχετικό ντοκουμέντο, όπως θα δείτε στο γιουτουμπάκι που ακολουθεί) από το τρίτο τους LP, το Zenyatta Mondatta, που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1980.

Θυμάμαι όμως ότι ο ήχος στα τσιμέντα του Σπόρτιγκ ήταν φριχτός. Τι να έκανε και κείνος ο έρμος ο μηχανικός ήχου; Κονσόλα χειριζόταν, όχι μπετονιέρα.

Επίσης θυμάμαι ότι είδαμε και πάθαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας μετά το τέλος της συναυλίας γιατί απέξω έπεφτε το ξύλο της αρκούδας. Είχε συμβεί αυτό που θα συνέβαινε πάμπολλες φορές στα χρόνια που ακολούθησαν: μια-δυο χιλιάδες άτομα είχαν μείνει απέξω, γιατί δεν υπήρχαν άλλα εισιτήρια, και φυσικά έκαναν το πατροπαράδοτο «ντου». Οι μπάτσοι άλλο που δεν ήθελαν: τους απώθησαν και άρχισε το εξίσου πατροπαράδοτο κυνηγητό στους τριγύρω δρόμους. Σπασμένες βιτρίνες και αυτοκίνητα, τραυματισμοί, συλλήψεις: τα γνωστά. Εμείς, από μέσα, κάτι είχαμε καταλάβει, αλλά η συναυλία τελείωσε κανονικά. Όταν όμως βγήκαμε να φύγουμε, βρεθήκαμε σε πεδίο μάχης. Τρέχαμε κι εμείς επειδή έτρεχαν όλοι. Πολιτισμένα πράγματα. Ξύλο δεν έφαγα εκείνη το βράδυ, αλλά για να το αποφύγω πρέπει να έκανα ρεκόρ πιλάλας από το Σπόρτιγκ στην Ομόνοια.

The Police live in Athens: για ένα βράδυ, αυτή η πρόταση ήταν διττά αληθής.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Με αφορμή την έκθεση GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη (25/1,-12/3) στη στήλη δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.