Don’t go

Αυτό δεν είναι τραγούδι #938
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Πόσο τους μισώ τους Yazoo, ρε φίλε.

Το άκουσα σήμερα, μετά από δεκαετίες. Παραμένει όσο φριχτό μου φαινόταν τότε, όταν βγήκε. Όχι, ψέματα: είναι ακόμα χειρότερο. Είναι εφιαλτικό. Είναι ο πάτος του βαρελιού των 80s.

Εντάξει, τότε (τω έτει 1982) είχα και τη σιγουριά των δεκατεσσάρων χρόνων: πολύ εύκολα χαρακτήριζα σκουπίδι οτιδήποτε δεν ήταν Grateful Dead ή Jefferson Airplane ή Jimi Hendrix η Allman Brothers. Γενικά, μετά τη δεκαετία του ’60, η μουσική είχε πεθάνει — άντε, από τα 70s μπορεί και να άκουγα χαριστικά τίποτα Clash ή Stranglers, αλλά με προσοχή πάντα, μην κολλήσουμε καμιά εϊτίλα κι έχουμε άλλα. Ήμαν τρομερά ροκ και ήθελα, όταν μεγαλώσω, να γίνω και καταραμένος.

Και ναι μεν μπορεί έκτοτε να αναθεώρησα μερικά πράγματα, γούστα πάντως δεν άλλαξα. Απλώς, τώρα υπάρχουν εϊτίλες που μπορώ να τις εκτιμήσω κριτικά, εξακολουθώντας να μην τις γουστάρω. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι Eurithmics: δεν μου αρέσουν ούτε τώρα, καταλαβαίνω όμως τη σημασία τους για τότε. Εν πάση περιπτώσει, ήταν σαφώς ένα συγκρότημα της προκοπής, απλώς δεν θα βάλω να τους ακούσω, τι να κάνουμε, δεν πειράζει.

Ενώ με τους Yazoo δεν έχω αλλάξει γνώμη ούτε στο ελάχιστο, παρ’ όλο που να, απόψε το προσπάθησα και τους ξανάκουσα: ήταν, είναι και θα είναι ελεεινοί, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Οι φριχτές τους φράντζες θα στοιχειώνουν τα όνειρά μου. Οι αγχωτικοί στίχοι: «Δεν το ξέρεις; Ποτέ δεν θα σε αφήσω να φύγεις…» Το ανέβασμα της φωνής της Alison Moyet στο ρεφρέν, που φορτώνει, φορτώνει, για να ουρλιάξει τις λέξεις του τίτλου στην οκτάβα. Το μπιτάκι — Βαγγελίστρα μου, το μπιτάκι… Τα keyboards —όχι μόνο ως ήχος, ως (ο Θεός να την κάνει) «μελωδία»— θα είναι πάντα για μένα ο ήχος της Κόλασης.

Το Don’t go είναι μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της μουσικής. Οι Boney M μπροστά τους είναι Μπαχ. Go, λέμε, ρε Yazoo, go — και ρίχτε μαύρη πέτρα.

Υ.Γ. Στο τέλος ακούγονται κάτι χειροκροτήματα. Λογικά, πληρώσανε κομπάρσους, δεν εξηγείται αλλιώς.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Με αφορμή την έκθεση GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη (25/1,-12/3) στη στήλη δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.