Στάλα-stala

—της Τζίνας Μοσχολιού—

Διαβάζω από προχθές πάρα πολλά σχόλια για ένα τραγούδι, το νέο τραγούδι της Μόνικα, το πρώτο της με ελληνικό στίχο. Πολύ καιρό είχα να διαβάζω τόσα σχόλια για τραγούδι. Αναλύεται η φωνή της, η εκφορά της, η σύνθεσή της κ.λπ. Η οποία φωνή της είναι ίδια με αυτή που είχε πάντα, ο ήχος της απολύτως αναγνωρίσιμος (not my cup of tea αλλά, σόρι, αυτός είναι, μόνο στην παραγωγή ακούω διαφορές), η εκφορά της είναι ίδια με αυτή που είχε πάντα, ήταν πακέτο με την περσόνα της την όχι-ακριβώς-ποπ-όχι-ακριβώς-έντεχνη, απλώς αυτό το μπλαζέ μάσημα των λέξεων όταν γινόταν στα αγγλικά φαντάζομαι ακουγόταν πιο κουλ. Μόνο η γλώσσα άλλαξε· αν το ίδιο τραγούδι ήταν στα αγγλικά αλλιώς θα σχολιαζόταν ή δεν θα σχολιαζόταν (πάω στοίχημα γι’ αυτό όλα μου τα παπούτσια, τόσο βέβαιη) — κι αν το «Babe» ήταν στα ελληνικά, θα μπορούσε να το λέει κι η Μπάμπαλη και να μη γεμίζει venues. Είναι η Μόνικα που σχολιάζεται, η Μόνικα του hype που φτιάχτηκε γύρω της, η Μόνικα της στιγμής που τα μέινστριμ ΜΜΕ ανακάλυψαν την «αγγλόφωνη νέα γενιά» στην πιο εύπεπτη βερσιόν της (κάποτε καλοφτιαγμένη, κάποτε στοιχειώδη). Δεν σχολιάζεται δηλαδή, νομίζω, μια τραγουδίστρια και μια συνθέτης με τα κριτήρια που η ίδια έθεσε αλλά με τα κριτήρια της τάσης της οποίας υπήρξε βασική πρωταγωνίστρια, της «γενιάς» που είδαν τα Μέσα στο πρόσωπο της, των προσδοκιών ανθρώπων που γέμισαν σκηνές, ήπιαν μπύρες, αγκαλιάστηκαν σε γρασίδια, κοινωνικοποιήθηκαν νιώθοντας ότι μετέχουν σε ένα διεθνοποιημένο ελληνικό κούλνες — τραγουδώντας πολύ λίγες λέξεις, που δεν ακούγονταν καν ολόκληρες.

Όλα αυτά δεν θα τα έγραφα αν δεν έβλεπα τόσα σχόλια για ένα τραγούδι. Και, ακόμη περισσότερο, αν με τον ίδιο τρόπο, την ίδια «διαδρομή» δεν σχολιάζαμε ένα κάρο άλλα σοβαρότερα πράγματα, πρόσωπα, λόγια από ένα τραγούδι.