Biryani

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1379
DJ της ημέρας, ο Γιάννης Χουλιαράκης

Εσχάτως έχουμε πιάσει φιλίες με τον γείτονά μου τον Αρίφ. Ο Αρίφ μένει στο ημιυπόγειο της πολυκατοικίας και είναι Πακιστανός. Καμιά φορά το απόγευμα, την ώρα που γυρίζω στο σπίτι από τη δουλειά, με βλέπει από το χαμηλό του παραθυράκι και με φωνάζει: είναι η ώρα που ανταλλάσσουμε επισκέψεις, περίπου μέρα παρά μέρα.

Σήμερα ήταν η σειρά μου να πάω σπίτι του για τσάι, τσιγάρο και youtube. Ο εκάστοτε οικοδεσπότης προσπαθεί να ξεναγήσει τον άλλον στην παραδοσιακή μουσική της χώρας του. Σήμερα, πριν αρχίσουμε τις μουσικές, κολλήσαμε με κάτι σαχλά βίντεο με στημένες φάρσες κ.λπ. Έμεινα παραπάνω κι ο Αμίρ μού πρόσφερε ένα πιάτο μπιριάνι, που είχε φτιάξει λίγο νωρίτερα.

Δέχτηκα ευχαρίστως, χωρίς να ρωτήσω τι διάολο είναι το μπιριάνι. Λοιπόν, το μπιριάνι είναι κάτι πάρα πολύ νόστιμο, που όμως καίει σαν διάολος. Ο Αμίρ με κοίταζε γελώντας κάτω από τα μουστάκια του καθώς μπούκωνα αφηρημένος την πρώτη μπουκιά, χαζεύοντας το βιντεάκι στην οθόνη του λάπτοπ του. Ε, μετά ούρλιαξα. Αυτός κόντεψε να κατουρηθεί στα γέλια. Αφού με κορόιδεψε αρκετά, μου έφερε ένα παγωμένο λάσι — κάτι σαν ξινόγαλα, το μόνο πράγμα που βοηθάει να περάσει το κάψιμο.

Οκ, το ξέρω ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, μεθαύριο όμως θα φαγωθεί καυτό: σκοπεύω να του προσφέρω ένα κοκκινιστό το οποίο θα κοσμήσω με τις τσούσκες που έχω στη γλάστρα στο μπαλκόνι μου. Λέω να τις ρίξω μέσα όλες, με τα κοτσάνια μαζί, τα φύλλα, τα πάντα όλα, ακόμα και τη γλάστρα.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *