Αν νοσταλγώ
—Κώστας Ουράνης—
Αν νοσταλγώ — δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!
— Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τα ‘χω κλείσει.
Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες,
που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου!
— Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,
ενώ —ποιος ξέρει!— θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου…
Αν νοσταλγώ — δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ
κι είδα —μακριά— τα φώτα τους τ’ άπειρα να χορεύουν
(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι…
* * *
Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
dimart 
Σχολιάστε