Κατηγορία: Ρακοσυλλέκτης

—του Στέλιου Φραγκούλη— Όλα έκαναν θόρυβο. Το μυαλό ήταν διεγερμένο από μόνο του. Ο ήρεμος γιαλός τις νύχτες με τον ήσυχο φλοίσβο του, μονότονος απομονωνόταν

—του Στέλιου Φραγκούλη— Το πεζοδρόμιο ήταν στενό, οι νεραντζιές ακλάδευτες, έπρεπε να σκύβω και να πηγαίνω τοίχο-τοίχο. Πόσο δύσκολα βγαίναμε για δουλειές όταν το παιδί

—του Στέλιου Φραγκούλη— Θυμάμαι ένα χαμόγελο σαν όψη άστρου που φτάνει σε εμάς χρόνια αμέτρητα σβησμένο. Ασήμαντο σε ποιον ανήκει… Δε με λένε Βαγγέλη, γι’

—του Στέλιου Φραγκούλη— Η πρώτη γουλιά ουίσκι, Πέμπτη 12:13 μεσάνυχτα, έχει στον ουρανίσκο τη γεύση ουράνιου τόξου. Έπαιζα τα παγάκια στις χούφτες μου σα ζάρια,

—του Στέλιου Φραγκούλη— Κάποιος άγνωστος πατέρας με πλήρη άγνοια επί παντός επιστητού παρηγορούσε τον κρυολογημένο γιο του. Τον είχε αγκαλιά στην πολυθρόνα και του τραγουδούσε